Overal schieten festivalterreinen als paddenstoelen uit de grond. Dat het ook kleinschaliger kan en niet moeilijk hoeft te zijn, bewijst de plaatselijke horeca in Lochem. Twee podia aan weerszijden van een kerk, een toiletunit en een paar mobiele biertappunten. Jammer van de muntjes, maar een paar gele rakkers verder is dat eigenlijk ook wel prima. Veel vierkwartsmaten, hier en daar een fatsoenlijke gitaarsolo en mondharmonica maken veel goed. Dat blues een verhalend genre is, maakt dat het niet alleen muzikaal, maar ook vocaal leuk is om te luisteren. Dat het een zwoele avond is doet niets af aan het bluesgevoel.

Big Bo bijt het spits af op het kleine podium. Dat doet hij onder andere met Government Blues. Daarmee bewijst hij dat blues geen met stof en spinnenwebben overdekt genre is. Deze protestsong is, zeker in deze contreien, hartstikke actueel en ook een nummer van Leadbelly over het plukken van katoen krijgt de handjes op elkaar.
Big Bo is een zogenaamde oneman band. Gezeten achter een bassdrum finger pickt hij de snaren van diverse gitaren, die hij met grote regelmaat wisselt, al naar gelang het nummer dat hij ten gehore brengt. Zijn stem is donker en welluidend en als hij is bedoeld als opwarmer voor de grotere bands die later vanavond aantreden, dan kwijt hij zich goed van zijn taak. Het geroezemoes maakt duidelijk dat niet iedereen voor de muziek komt,  maar de sfeer zit er alvast goed in.

De leden van Thomas Toussaint Band op het grote podium aan de Bierstraat laten elkaar de ruimte om te shinen. Ongehaast zorgen bassist en drummer voor een stevige ruggengraat waar de gitarist en zanger lekker tegenaan leunen. De gitarist speelt zowel slag als solo zonder dat hij het gevoel geeft dat hij een trein hoeft te halen. En zo ja, dan toch een boemeltje, want daar heeft het ritme van de meeste nummers toch wel wat van weg. De meeste urgentie lijkt te komen van het mondharmonicaspel van de zanger. Mocht nu de indruk worden gewekt dat er geen tempo in de show zit, dan moet ik dat met klem tegenspreken. Lijzige blues wordt namelijk afgewisseld met rhythm ‘n’ blues en dat is dan de kolen op het vuur.

En zo wordt de set zorgvuldig opgebouwd met voor elk wat wils en worden de gitaarsolo’s bij tijd en wijlen venijniger, wat zelf resulteert in door Jimi Hendrix-geïnspireerd gitaarspel met de gitaar in de nek tijdens een van de twee nummers waarbij de band het podium deelt met de Amerikaan Greg Izor, voor wie zij tijdens zijn optredens in Nederland als begeleidingsband optreden. Vandaag zijn de rollen echter omgedraaid, al is gezien zijn mondharmonicaspel nauwelijks sprake van een bijrol.

Roy P-Cat & The V8 Daddys bewijst dat Blues aan de basis ligt van andere genres zoals rock ‘n roll en rockabilly. Zowel de Espanada gitaar als de kuif van de zanger/gitarist doen vermoeden dat we hier te maken hebben met cross-over. Voeg hieraan een contrabas en een saxofoon toe en het plaatje is bijna compleet. Naast een drummer is er op het kleine podium ook een pianist aanwezig. Het quintet past net, maar dat is niet te merken aan het optreden. De muzikanten vinden elkaar moeiteloos.

Veel swing, goede groove en het is dus niet verwonderlijk dat hier en daar de voetjes van de vloer gaan. Toch knaagt bij mij het gevoel dat wanneer er soms iets meer buiten de lijntjes zou worden gekleurd, het nog leuker kan worden. Shake Rattle And Roll past als een op maat gemaakte handschoen bij de band. Dat ze er een V8 boogie woogie van hebben gemaakt, onderstreept dat alleen maar. Tijdens de bridge is er lekker veel ruimte voor de pianist, die tot dan toe vooral op de  achtergrond een niet onbelangrijke, maar meer bescheiden rol vervulde. 

Carl Wyatt & The Delta Voodoo Kings is van andere orde. Dit is bluesrock die van acquit knalt. Een terechte headliner, zou je gemakkelijk kunnen denken, al doen we daar de overige bands mee te kort. Beter kunnen we de programmeur bedanken voor deze volgorde. De Ier en zijn band brengen een mooie blend van Texas, Chicago and Delta Blues naar Lochem. Wyatt speelt afwisselend op Tele- en Stratocaster en de sfeer van de nummers is daar navenant van af te leiden. 

Hoewel Wyatt zich uitput in verontschuldigingen is aan niets te merken dat de muzikanten roestig uit de coronaperiode zijngekomen. Het Hammondorgel zoemt als een bezig bijtje, drums en bas klinken als  een hummende V-Twin en Wyatt zelf heeft duidelijk ook genoeg vingeroefeningen gehad. Dat geldt zowel slide-, slag- als solo en wat betreft dit laatste geeft zijn bassist ook een proeve van bekwaamheid met torenhoog kippenvel tot gevolg. Het lijkt wel of ik een allergische reacties heb tijdens een nummer dat schier oneindig lijkt te worden opgerekt.
Maar zoals dat gaat, komt aan alles een eind. Toch zal ik Carl Wyatt & The Delta Voodoo Kings niet snel vergeten. Dat komt vooral doordat ze I Heard It Through The Grapevine en Evil Ways tijdens een van hun nummers lijken te mixen en er vakkundig een eigen draai aan geven. Soul en blues, als de twee elkaar ontmoeten, dan kan je mij opvegen. Waarvan akte. Wanneer vervolgens een jamsessie met een hoofdrol voor de drummer en de bassist, onvermijdelijk de aandacht opeist, dan prikken de tranen achter mijn ogen. Sta ik hier nou emo te zitten te lopen te zijn van een moppie blues? Het kan verkeren, en ‘Yes your honour, I plead guilty.’ Tijdens het voorlaatste nummer met lapsteal kauw ik op het brok in mijn keel, die ik pas tijdens het laatste nummer, dat een ware apotheose blijkt, wegspoel met het bier dat ik van mijn laatste muntje haal

De organisatie van Blues Rond de Kerk kan terugkijken op een geslaagd evenement. De sfeer zat er vanaf het begin goed in en werd naarmate de avond vorderde alleen maar beter. Ver na middernacht ging de stekker eruit met een ouderwetse instrumentale boogie stomper. Een slaapliedje kan je het niet noemen, maar iedereen die niet naar Muziekcafé In den Olden Keyzer ging voor de afterparty moest het er toch mee doen.
Terwijl ik rustig huiswaarts kuier door steeds legere straten, heb ik geenszins last van de blues. Blues Rond de Kerk blijkt een adequaat middel tegen de kwaal, dankzij gemoedelijkheid, gezelligheid en een uitgekiende programmering.