Even is het alsof de tijd een dik half uur heeft stilgestaan. Het razende tempo van de secondewijzer nam langzaam af, net als het wegsterven van de klanken van Toll, een hypnotiserend liedje op Giant Palm, het debuutalbum van Naima Bock.

Misschien is het beter er niet bij te vertellen dat Bock deel heeft uitgemaakt van Goat Girl, want dat zet je gelijk zo enorm op het verkeerde been. Als je de laatste plaat van dat Engelse gezelschap leuk vindt, heb je een dikke kans dat je de plaat van Bock niet trekt. Van een totaal andere orde!

Giant Palm is een prachtig rijk gearrangeerde betoverende plaat die misschien meer in lijn ligt van singer-songwriters als Anna B Savage en Keely Forsyth. Muziek die evenzeer bevreemdt als betovert, sacraal bijna. Ideaal voor een luie zondagochtend: het jazzy instrumentale Instrumental zou je er bijna voor loopen. Centraal staat op het album toch de eigenaardige stem van Bock die soms wat onvast lijkt te zijn maar juist dat tintje maakt het fascinerend om er naar te luisteren. Bock heeft een Braziliaanse vader en een Griekse moeder, woonde in Brazilië en Engeland, en die invloeden hoor je allemaal terug in de wiegende composities. Maar evengoed hoor je flarden modern klassiek en jazz terug in de mooie blazers- en strijkers partijen.

‘They say time will heal all, but I felt the darkness rise, knowing that nothing would be left but mould‘. Ja, ook de teksten zijn de moeite waard.