God Save The Animals is al het negende album van de hyper-productieve Alex G. Intussen 29 jaar oud opereert Alex Giannascoli nog altijd vanuit zijn huis in Philadelphia. Zijn nieuwe album schreef hij opnieuw thuis, met enkel zijn gitaar, om er in een demo-fase andere instrumenten aan toe te voegen. Dit keer nog meer in isolatie dan gewoonlijk, vanwege de pandemie. Om niet voortdurend volledig alleen te zijn, is hij het materiaal in een veelheid aan studio’s in en rond Philadelphia gaan uitwerken. Met het doel zijn liedjes zo goed als mogelijk te laten klinken. Daarin onderscheidt deze plaat zich van eerder werk van de artiest die van oorsprong nogal van de lo-fi is: het klinkt allemaal als een klok.

Afgezien van de sound horen we op God Save The Animals Alex G zoals we die vanouds kennen. Zijn indie, die gerelateerd is aan bijvoorbeeld Built To Spill maar zodra hij een akoestische gitaar pakt ook geworteld lijkt in het werk van Neil Young en West-Coast-tradities (neem nu bijvoorbeeld Miracles), zit weer vol met eigenzinnige wendingen en verrassingen. Tegelijk kun je misschien zeggen dat Alex G in absolute topvorm musiceert op dit album. Alle dertien liedjes zijn wonderschoon en nodigen uit om de plaat keer op keer te beluisteren.

Waar die topvorm vandaan komt? Misschien past een wereld in isolatie hem wel goed. Uit zijn teksten kun je misschien opmaken dat hij worstelt met verandering. ‘Mensen komen en gaan, alleen god is bij mij gebleven’, zingt hij in albumopener After All. Waarbij in een begeleidend schrijven bij het album netjes wordt uitgelegd dat het veelvuldig verschijnen van het woord ‘god’ op dit album niet moet worden gezien als een referentie aan een religieuze entiteit. Nee, met ‘god’ zou Alex G de kracht bedoelen die hem houvast geeft in de wereld in flux.

De uitleg over de teksten van de eigenzinnige eenling maken het album alleen nog maar meer fascinerend. De droompop van Alex G klinkt opnieuw bedrieglijk bekend en eenvoudig, tot hij plots in een nummer gaat schreeuwen (Runner), er kinderstemmen klinken of hij de zang stevig door de autotune gooit, een track laat domineren door duistere met effecten bewerkte praatzang (SDOS), een track met effecten overgiet en een rare wending geeft (Cross The Sea) of voorziet van een keiharde scheurende synthtrack en gitaarsolo (Blessing). Maar puntje bij paaltje zijn het de prachtige liedjes en het mooie gitaarwerk die zijn werk zo bijzonder maken. Neem nu Mission bijvoorbeeld, of Runner.