16 oktober 2015, V11, Rotterdam

„Jullie vervelen je toch niet?” Tot twee keer toe stelt de 21 lentes tellende Alex Giannascoli alias Alex G het half gevulde V11 in Rotterdam die vraag. De onzekerheid spettert van de verlegen jonge songwriter die inmiddels een verbazend aantal platen op zijn naam heeft staan en afgelopen zomer met het door Domino uitgegeven Beach Music een prachtplaat afleverde.

De onzekerheid van de frontman zet de toon voor een avond in V11 met een eigenaardige onderhuidse spanning. Alex G begint stroef, maakt zijn liedjes nauwelijks af en lijkt verschillende keren op het punt te staan om gedesillusioneerd van het podium af te stappen. Na het concert vertelt hij dat hij de indruk had dat de zaal niet erg reageert op zijn muziek. Maar dat was omdat het merendeel van de bezoekers er volledig in op ging. En ongetwijfeld omdat zij gefascineerd waren door het eigenaardige podiumgedrag van de jongeling. Als een tijger in een kooi staat hij geen seconde stil, wiegt soms ritmisch wild op de muziek mee en hij zing met vertrokken gezicht door tanden die continue lijken te knarsen. Combineer dat met de wonderschone liedjes met teksten van de door het leven gekwelde adolescent en het levert een prachtig intens en geladen optreden op.

De songwriter wordt live bijgestaan door drie vrienden en zij geven met enkel snaarinstrumenten en drums een meer recht-toe-recht-aan vertolking van de muziek op de platen. En dat werkt buitengewoon goed. Hoogtepunt vanavond is Salt; een op de plaat licht elektronisch nummer gebouwd rond een bijna lullige beat uit een drumcomputer, maar live ineens een prachtig zachtaardig gitaarliedje waar Alex G met trillende kopstem zich van zijn meest kwetsbare kant laat zien. Dat nummer wordt gespeeld in een fase in de set waar de band meer los komt en meer overtuigt. En mondt uit in een reeks toegiften omdat Alex G dan plots weer verlegen geen nee durft te zeggen op vragen uit het publiek om meer.

Alex G wordt in V11 bijgestaan door Torii uit Leiden. Een opvallend sterk voorprogramma van het vijftal onder aanvoering van de in Lidorro (Leiderdorp) geboren Domenico Mangione. Hij vormt het opvallend middelpunt, gesierd met kersverse heftige tatoes en onmiskenbaar leider van de band. Hij gaat volledig in de muziek op en zingt met durf. Mooi om te zien. De band speelt naar eigen zeggen ‘lel wave’; een geslaagde combinatie van gitaarpop en lichte jazzy invloeden. Stel je sufgeblowde The Feelies voor die alles een tempootje langzamer spelen. Sterk zijn de gitaarlijntjes die door elkaar meanderen. En de band durft het aan thema’s lang uit te spinnen, met veel gevoel uitgevoerd, mooie spanningsbogen creërend. En streekproduct van eigen bodem om in de gaten te houden.