In de verte horen we een piano die klinkt alsof die in de kelder van een Engelse pub staat, The Queens Head misschien. Dan gaan Charlie Steen, Sean Coyle-Smith, Eddie Green, Charlie Forbes en Josh Finerty los. De gitaarriff klinkt furieus, het getokkel op de snaren bijna ongecontroleerd. In de refreinen horen we de Engelse braniemakers zingen alsof ze dronken in een karaokebar met een populair liedje staan mee te gillen.

Daar is het dan, het derde album van onze love-baby Shame. En al weer brengt het helaas niet waar we nog steeds op hopen bij deze hoogst sympathieke jongelui. Food For Worms is een furieus maar al evenzeer een moeilijk, stekelig maar ook verwarrend album: een katje om alleen met stevige handschoenen aan te pakken.

De verklaring daarvoor ligt misschien in de ontstaansgeschiedenis, waar Charlie Steen en Sean Coyle-Smith eerder deze week op MuziScene een boekje over open deden. Na het verschijnen van het bejubelde debuut van Shame Songs Of Praise – wat overigens ook geen album was zonder bedenkelijke momenten – is de band vast komen te zitten in een patroon van heel veel energie steken in live spelen en overspannen proberen het aanvankelijke succes voort te zetten zonder opnieuw hetzelfde te doen. En dat lukt dus alleen met grote moeite. Op het tweede album Drunk Tank Pink kijkt Shame nu zelf met gemengde gevoelens terug: te veel geanalyseerd, te weinig op intuïtie gekoerst. Maar bij het schrijven van materiaal voor Food For Worms liepen de machine opnieuw vast. Afijn, lees het interview met Steen en Coyle-Smith er maar op na, de impasse werd doorbroken door een ultimatum van het management om in drie weken met nieuw materiaal op de proppen te komen. Het resultaat kun je nu beluisteren en daar hoor je die druk dus aan af.

Food For Worms is een album waar je een band hoort acteren op elke ingeving die ze maar kregen. Rijp en groen is uitgewerkt tot een nummer. Six-Pack mag daar een mooi voorbeeld van zijn. Hoeveel bands beginnen er niet een jam op basis van een bluesrock-feel. Shame werkt dat nu uit tot een vlammende track, ruw van opbouw en over de top alsof ze er Black Midi mee naar de kroon willen steken. Misplaatst, want virtuoos heel veel noten spelen is toch niet van nature de forte van dit gezelschap.

De aanpak die Shame nu onder druk van hun management volgde heeft dus als voordeel dat je op dit album een band hoort in al zijn rauwe energie, fris van de lever. Dat levert mooie momentjes op zoals Alibis, samen met Fingers Of Steel en Burning By Design een van de sterkste tracks op de plaat. De pure live-energie sijpelt hier en daar bijkans uit de groeven. Maar tegenover de zegeningen van een band die durft op intuïtie te werken staat dat ook alle beperkingen haarfijn aan het licht komen. En een zwakte van Shame is toch dat ze geen van nature geweldige componisten zijn. Dat mondt uit in liedjes als Orchid, een niet erg sterk eigenaardig liefdesliedje, dat bovendien misplaatst aanvoelt tussen al het geweld, en matige tot zelfs melige afsluiter All The People.

Food For Worms zorgt voor verwarring. De bandleden van Shame zeggen dat dit het beste is wat ze ooit hebben gedaan. We weten uit ervaring dat Shame een van de meest opwindende live-acts is van het moment. En het materiaal, met name ook het nieuwe, zal ze helpen die naam in stand te houden. Maar op de keeper beschouwd valt er op hun platen altijd wel wat af te dingen. En Food For Worms roept het gevoel op dat de band in werkelijkheid zelf ook een beetje in de war is.