Het kwartet The Slow Readers Club uit Manchester is terug met zijn zesde studioalbum Knowledge Freedom Power. In 2020 bracht de band ook al twee albums uit, The Joy Of The Return en 91 Days In Isolation, dus gebrek aan productiviteit kan de band niet voor de voeten worden geworpen. Hoe dat zit op het creatieve vlak is afhankelijk van hoe je het bekijkt. Persoonlijk vind ik Knowledge Freedom Power niet spectaculair anders en dat is natuurlijk goed nieuws voor fans, die dit album dan ook van harte zullen omarmen. Maar hoe klinken die tien nieuwe nummers dan? Is er echt niets nieuws onder de zon, of moet uw recensent niet zeuren? 

Knowledge Freedom Power wordt in elk geval zowel op de A- als op de B-kant uitstekend afgetrapt. Het album opent met een keiharde synthesizer en strakke bas, die ergens wel doet denken aan Muse of tenminste aan Editors. Maar het vervolg is toch meer synthrock van het kaliber White Lies en neigt mijns inziens meer naar pop.  

“Hold on, I’m nervous / the pressure really starts to freak me out,” zingt frontman Aaron Starkie op albumopener Modernise. Al met al een ijzersterke opener, want meer mensen zullen tegenwoordig het gevoel hebben tegen de bierkade te vechten en ook het staccato gezongen refrein is herkenbaar: “Get a job, find a girl, hurry up, don’t be late.”  Ook het titelnummer straalt die urgentie uit en knalt al even ongenadig uit de speakers. Het wordt bovendien gevolgd door het eveneens uitstekende What Might Have Been. Dit nummer is catchy, herbergt heerlijke riffjes en doet qua zang soms denken aan Morrisey, zelfs als Starkie aanzet en met falsettostem zingt. Ja, op deze manier is pop goed te pruimen. Grappig, want dat dacht ik ook na het tweede nummer op de A-kant, Afterlife, dat knap is opgebouwd met prettige riffjes, goede bruggetjes en een sterk refrein, dat zich goed laat meebrullen.  

Sacred Song is springerig, lichtvoetig en komt gedateerd over en Lay Your Troubles On Me is donker, maar te licht om mij melancholisch te stemmen en ik verlies mijn aandacht, waardoor het volgende nummer is afgelopen voor ik door heb dat het is begonnen en ik merk dat dit vaker gebeurt. Alleen Forget About Me is wat dat betreft nog het vermelden waard. Iets in dat nummer haalt me weer bij de les. De synths die halverwege de overhand nemen en een muzikaal refrein vormen zijn quasi symfonisch en hoewel ook weer lichter dan me lief, kan ik me eenvoudig voorstellen hoe dit moet klinken op een volle festivalweide en dat is voldoende om er mager kippenvel van te krijgen. Tel daar het fantastisch fijne baslijntje uit slotnummer No You Never bij op en ik neig er zelf ook naar dat ik niet moet zeuren, want Knowledge Freedom Power bevat genoeg knappe nummers voor een keurige voldoende als eindoordeel.