In het kielzog van emo-bands als At The Drive-in en The Get Up Kids kwam aan het begin van deze eeuw ook een Engelse band mee die zich onderscheidde met een frontman met een stem die klinkt als een klok, maar ook goed kan schreeuwen, en een pak goede liedjes met kop en staart: Hundred Reasons. Het stevige gitaargeluid van de band had het beste van punkrock, maar dan met een stuiterende emo-saus. Ook kenmerkend: een soepele swing in de ritmes die je bij uitstek hoort in een liedje als Dissolve.

Daar lustten we wel pap van in die dagen en dus is het debuutalbum Ideas Above Our Station van Hundred Reasons door ons destijds grijsgedraaid; nog steeds een aanrader voor wie zich wil verdiepen in het emo-genre. De Engelsen hebben het nog een jaar of tien volgehouden waarbij ze de ondergang van het genre meemaakten en steeds meer concurrentie kregen van de berg aan plastic kopieën die opstonden. Door die overdaad aan plat gecompreste producties en bands met jonge jochies die er goed uitzien op hun skateboard in hun door dure kledingmerken gesponsorde shirtjes is het hele genre ons een beetje gaan tegenstaan.

Het vervelende is nu dat we door een zure appel moeten om naar de comebackplaat van Hundred Reasons te luisteren. Omdat het bij eerste beluistering toch doet denken aan al die kopieën en bij ons automatisch een kokhalsreactie volgt. Ja, de band is terug met nieuw werk na een stilte van pakweg een decennium. Vanaf vandaag ligt Glorious Sunset in de winkel, met 10 gloednieuwe liedjes, en een uitgebreide tour langs de grotere clubzalen in Engeland is aanstaande. De band mag zich nog verheugen op veel belangstelling, bij de intussen licht grijzende emo-kids.

Hoe gaat dat met een band. Ze worden wat ouder, krijgen kinderen, nieuw succes blijft uit, de creatieve prikkel wordt even minder en vaak genoeg volgt dan een sacherijnig einde. Om als de kinderen wat groter zijn elkaar weer te vinden en plots plezier te hebben in het samen muziekmaken. Zanger Colin Doran laat weten open een eerste sessie met gitarist Larry Hibbitt, bassist Andy Gilmour en drummer Andy Bews in te zijn gegaan, zonder verwachtingen, want voor het zelfde geld is die klik er niet meer. Maar aan het einde van die dag keken ze elkaar aan en was het helder dat ze graag weer met elkaar wilden creëren.

Glorious Sunset doet een beetje denken aan de corona-periode: er is tijd verstreken maar al snel ben je die vlek vergeten en gaat het leven gewoon door. De comeback van Hundred Reasons heeft tien jaar op zich laten wachten maar de nieuwe plaat veegt die jaren gewoon aan de kant en de Engelsen gaan verder waar ze gebleven waren. Emo-rock pur sang, met die geweldige gedubbelde zangpartijen, naadloos aansluitend op elkaar, maar altijd met een melancholische tweede stem erin. Colin Doran heeft vocaal niet ingeleverd in de afgelopen jaren en zingt mooi maar kan evengoed brullen als een bronstig hert. De scherpte en agressieve energie van het debuutalbum is misschien net een tikkie afgevlakt, maar dat maken de Engelsen goed met een paar mooie liedjes zoals New Glasses en afsluitend Wave Form. Ook die kenmerkende swing beheersen ze nog en horen we bijvoorbeeld terugkeren in It Suits You. Glorious Sunset is gewoon een prima album.

Glorious Sunset blijkt net als het laatst verschenen album van The Get Up Kids Problems een goed geneesmiddel tegen de allergie die we bijna vijftien jaar lang opbouwden tegen commercieel uitgebuite emo. Terug gaan naar de originelen, een enkele goede uitzondering daar gelaten, is kennelijk toch nodig om weer met plezier naar emo te kunnen luisteren. Dus hop, haal je skateboard uit de kelder, breek nog eens een keer net als toen je enkel of pols, vertel stoer zonder je gezicht van pijn te vertrekken aan de zuster op de eerste hulp dat je dat t-shirt ooit kocht bij het concert in de Melkweg en denk terug aan die mooie zorgeloze zomers van toen.