Op kantoor werden we gebeld door iemand die zich zwaar gedupeerd voelde. Ze was de avond ervoor naar een concert gegaan en op onze site stond dat het tot elf uur kon duren, maar het was om kwart over tien al afgelopen. Lekker dan, ze had gewoon voor drie kwartier te veel betaald. Wat wij daaraan gingen doen, wilde ze weten. 

Een van onze medewerkers heeft met een engelengeduld uitgelegd dat de eindtijd een indicatie is, dat de artiest zelf bepaalt hoe lang er wordt gespeeld en dat mensen achteraf ook niet bij hoeven te betalen als een artiest na de eindtijd nog een extra toegift doet. Het kwam niet echt aan. Ze snapte niet dat wij het zo slecht hadden geregeld en bleef door pruttelen over hoe oneerlijk het was. 

Ik ben blij dat ik zelden tot nooit de kantoortelefoon beantwoord, ik vind communiceren met mensen vaak maar lastig. Met dieren gaat het een stuk beter. 

Als ik tegen mijn hond zeg dat ik ga slapen, gaat hij op het voeteneinde van het bed zitten. Hij wacht tot ik ben geïnstalleerd en tapt dan verontwaardigd drie keer met zijn pootje op het dekbed. Dat betekent: ‘Ik ben ook moe, leg even een dekentje over me heen.’ Dat doe ik dan netjes en je hoort hem de rest van de nacht niet meer. Zo kan het dus ook.

Minke Weeda