Ruim een half jaar geleden verscheen de eerste single van een toen nog schijnbaar onbekende artiest, The Jordan. Het nummer heet quasi toepasselijk You Don’t Even Know Me. Maar er schuilt een oude bekende achter The Jordan, want de frontvrouw van de band die is genoemd naar de Amsterdamse buurt de Jordaan, is niemand minder dan Caroline van der Leeuw, a.k.a. Caro Emerald.  

Ondertussen zijn er met tussenposen van zo’n zes weken zes singles van Nowhere Near The Sky verschenen en hebben we ons een beter beeld kunnen vormen van The Jordan. Hoewel sommige nummers hetzij muzikaal (Someone New), hetzij tekstueel (Naked In The Sun) redelijk knallen, is het over het algemeen vrij braaf en niet per se heel opwindend wat er zoal op Nowhere Near The Sky te horen is.  

Nothing New is een fraai duet met Koen de Witte, die momenteel zelf volop in de belangstelling staat met zijn band Solomon. Best Damn Day en Catwalk doen enigszins denken aan Hooverphonic en I’m Not Sorry en You Don’t Even Know hebben in de verte iets weg van Portishead. Het album opent en sluit ingetogen met dromerige nummers (The Room en Mmm) die enigszins aan Lana Del Rey doen denken. Aan de productie ligt het niet, want die is handen van de ervaren producer David Kosten (o.a. Everything Everything, Keane en Steven Wilson). Toch zou je iets meer eigenheid willen horen, vooral omdat het Van der Leeuw daar eigenlijk om te doen was. Ze was de formule van Caro Emerald namelijk meer dan zat en het album bevat meerdere statements die dat duidelijk maken. 

Op What Was, What Not nodigt ze de luisteraar uit om haar te leren kennen door “just listen…”, waarna Naked In The Sun knallend start met “I am so tired of the bullshit / The big hits / The same trick …” en in Memento horen we haar verwijtend: “Will you take the floor and leave the corners for me.” Het betoog op A Price To Pay is het meest indrukwekkend. Graag zouden we Van der Leeuw vaker zo vurig horen en waarmaken wat ze daar beweert: “I wasn’t born to be this nice / Can’t keep walking these straight lines / I’m a rebel in disguise”

Hoewel we haar graag geloven, is het op Nowhere Near The Sky misschien toch nog die vermomming die haar in de weg zit. Als The Jordan nodig is om te tonen wie ze werkelijk is, dan is er wellicht nog een album nodig om daar echt achter te komen.