In Tonight’s Episode hoor je van begin tot eind een noise alsof er op de achtergrond een betonmolen staat te draaien. Of dat er bij je buren wordt verbouwd en buiten een generator staat te ronken. Boven de noise uit hoor je een gestaag voort pompende drumpartij en een simpele zich herhalende baslijn. Tot de zang invalt en plots een pakkende melodielijn neerzet die als een zonnestraal de grauwe achtergrond plots kleur geeft en, vraag me niet waarom, doet denken aan Californië en de Beach Boys.

Yo La Tengo is er al een eeuwigheid en in al die jaren volgen ze stoïcijns hun eigen pad. Ze maken geen albums met een regelmaat, maar als ze er zin in hebben, zo lijkt het wel. En op een manier die hen aanstaat. Vrije geesten die altijd kunnen rekenen op mooie commentaren van echte en geschoolde muziekcritici. De band kan bogen op een catalogus aan albums, die wel wat wisselend zijn van aantrekkingskracht. Maar zo af en toe popt er een op die indruk maakt en je hart heel snel verovert. De hemel zij geprezen, dat gaat op voor This Stupid World. Een titel die ook meteen de toon zet. Want natuurlijk is de eigenzinnige indie van Yo La Tengo zelden om heel vrolijk van te worden, en toch tovert hun muziek een glimlach op je gezicht en is het net als die zangpartij in Tonight’s Episode een zonnestraal die deze stomme wereld opfleurt.

De plaat opent met lange noisy composities waarin je de relatie met aartsvaders van de noise Sonic Youth duidelijk terughoort. Ook het titelnummer This Stupid World vangt met een oorverdovende bak feedbackende gitaar aan, waar pas na dik twee minuten een stem te horen is die als een mantra de aanklacht zingt: ‘This stupid world, It’s killing me, This stupid world, Is all we have‘.

Na een ietwat ruige start volgen er in het hart van het album tal van ingetogen liedjes die meer verwantschap met bijvoorbeeld The Velvet Underground vertonen. Stuk voor stuk prachtige liedjes als Apology Letter en Until It Happens (met als ear candy heel af en toe zo’n Hare Krishna-belletje). Afsluiter Miles Away slaat dan weer een dromerige weg in, met zang van Georgia Hubley.

Yo La Tengo neemt nog altijd een volstrekt eigen plek in, in het Amerikaanse alternatieve gitaar-circuit. Geworteld in de indie van de jaren negentig en met een rotsvaste diy-mentaliteit slagen ze erin om ook anno 2023 weer werk te maken dat aanspreekt en inspireert.

> Yo La Tengo speelt 19 april in Lantaren/Venster