Annelotte de Graaf, alias Amber Arcades, had twee albums op haar naam staan toen de coronapandemie uitbrak. Ze werkte net aan nieuwe liedjes, maar haar derde album liet om begrijpelijke redenen op zich wachten. Ruim twee jaar had ze volop tijd om nummers te schrijven. Ze was bovendien net van haar geboortestad Utrecht naar Amsterdam verhuisd en het is onduidelijk welke verandering de meeste invloed op het nieuwe album heeft, maar wat wel duidelijk is, is dat het album anders klinkt dan zijn voorgangers. Moest ik het in één woord omschrijven, dan koos ik voor dromeriger. Het is nog steeds indiepop, maar sensueler en beeldender dan voorheen. 

Barefoot On Diamond Road is rijk aan geluid van verschillende instrumenten die vakkundig zijn verweven tot een compositie, die zowel vol als rustgevend is. Vergelijk het met een tapijt, waar je uren naar het patroon kunt staren, zonder dat het gaat vervelen. Want Barefoot On Diamond Road verveelt niet. Sterker nog, het lijkt te transformeren tijdens elke beluistering, waardoor het keer op keer tot nieuwe ontdekkingen lijkt. Met Diamond Road komt het enigszins slepend op gang, alsof Amber Arcades wel vaart wil maken, maar wordt tegengehouden door de beelden die ontegenzeggelijk worden opgeroepen, bijvoorbeeld door het zinnetje: “We’re runners on a falling bridge”. Maar reeds op het tweede nummer Odd To Even lijken de ketens afgeworpen. Het klinkt klassiek door het gebruik van cello en harp en toch heeft het iets recalcitrants, waardoor je je bijna afvraagt of dit poppunk is.

Hoewel er wel degelijk een rode draad zit in Barefoot On Diamond Road, meandert het album doordat de nummers subtiel wisselen van tempo en sfeer. Water Stains begint donker, maar heeft een vlotte beat, die zorgt voor een twinkeling. Het wordt gevolgd door Life Is Coming Home, dat lijkt te stollen terwijl het zich voor de luisteraar ontvouwt, maar op Through is de glinstering weer terug en True Love krijgt door de beat zoveel vaart, dat het een duwtje in de rug is voor wie heeft zitten wegdromen, wat op Barefoot On Diamond Road zeer goed mogelijk is. Het is in elk geval een goede opmaat naar het dansbare Just Like Me, dat als een klassiek housenummer begint, maar dan ingetogener. 

Amber Arcades klinkt op Barefoot On Diamond Road volwassener dan op de eerste twee albums. De Graaf mengt folk met klassiek en synthesizers waardoor een geheel eigen geluid ontstaat. Naast Odd To Even is dit bijvoorbeeld goed te horen op I’m Not There, dat bovendien op de valreep ook nog stevige gitaren blijkt te herbergen en daardoor een onbetwist hoogtepunt is van een sowieso sterk album.