De tijd is rijp voor Nederlandstalig moet Lars Kroon, a.k.a. Toverberg hebben gedacht. Na albums met Go Back To The Zoo, St. Tropez en twee Engelstalige solo-albums, waaronder het eind 2021 verschenen Happy Life, lijkt het erop dat de muzikale kameleon een nieuwe vorm van zelfexpressie heeft gevonden. Is dit zijn eigenlijke gedaante, toont hij met Tranen In De Wind zijn ware gezicht? Het zou zomaar kunnen, want het gaat Kroon ogenschijnlijk gemakkelijk af. Op zich niet verwonderlijk, want de man is neerlandicus, maar dan nog: ga er maar aan staan, want het is weinig muzikanten gegeven zo overtuigend in de voetsporen van bijvoorbeeld Boudewijn de Groot te treden. Toverberg doet het op ontwapenende en ontspannen wijze. 

Tranen In De Wind is een verzameling van liedjes die al jaren lijken te bestaan. Er zijn De Grootachtige nummers als Twee Schepen en Van Woorden En De Dingen, maar er is ook punk vermomd als Nederlandstalig chanson, rauw en poëtisch: Dood Paard. Wellicht voor de hand liggend, doordat Kroon neerlandicus is, maar Toverbergs Tranen In de Wind bevat veel verwijzingen. Sommige triviaal, zoals het paard dat in de gang staat in Dood Paard, sommige literair zoals het citaat van de dichter Lucebert dat “alles van waarde is weerloos”, in Afscheid.  

Met opener Godzijdank raakt Toverberg een gevoelige snaar en de eerste zin is dermate intrigerend dat je wel verder moet luisteren, in de hoop dat je er antwoord op krijgt: “Heb ik mijn vrienden verlaten, of verlieten ze mij?” Arme Toverberg, al lijkt hij de uitkomst niet erg te vinden, want tot besluit zingt hij “En ik ben godzijdank eindelijk alleen” en in het volgende nummer – Alleen – begint hij met “wat een mooie dag om alleen te zijn.” Ook in het melancholische Hartelijke Groeten, een lied over Maarten Biesheuvel, Vladimir Nabokov en de verpletterende vergankelijkheid der dingen, lijkt het hem niet te deren dat hij alleen is, en memoreert hij aan een mooie, verdrietige dag. 

De eerste single was Wennen, waarin de terugkeer van de wolf wordt opgevoerd als metafoor voor de angst voor het onbekende en de banaliteit van het kwaad. Het nummer is enigszins naargeestig, maar voelt niet ongemakkelijk. Hoewel Tranen In De Wind anders is dan wat we tot nu toe hoorden van Toverberg, is het niet lastig er aan te wennen. Eigenlijk is alleen de taal anders en dat stoort geenszins. Sterker nog, het geeft Toverberg extra zeggingskracht en wie daaraan twijfelt luistert maar eens naar uitsmijter Vuur. Dat is namelijk tekstueel en muzikaal zo rijk uitgevoerd en zo aanstekelijk, dat je reikhalzend uitkijkt naar het vervolg, waardoor je met liefde andermaal op play klikt om je te nestelen onder de warme deken die Tranen In De Wind eigenlijk is.