Een band uit Parijs die zich twee weken opsluit in de Katzwijm studio in de bollenstreek en er hun debuutalbum opneemt met Floyd Atema. Het is een bijzonder verhaal. Cosse uit Parijs ziet in Atema een voortrekker van een nieuwe noise-scene en wilde daarom dolgraag met hem werken. Het resultaat ligt nu in de winkel en is een spannende plaat met een mix van emo en rock.

Cosse combineert emo, maar dan de emotionele spanning van emo, niet het geschreeuw, met een stevige rock basis. Alsof Soundgarden is herrezen en net naar Sparta heeft geluisterd en heeft besloten de gitaarsound wat meer te laten inspireren door indie en noise. Dat zij Nederlandse bands uit de noise-hoek als Sweet Release of Death als referentie noemen zet je daarom misschien te veel op een dwaalspoor. Het album opent sterk met Crazy Horse, dat je met wat zachte gitaarklanken je naar binnen lokt om je in wat stappen te leiden naar een intens luid slot. Tangerine volgt, op hoger tempo en met wat dreigende klanken en paniekerige zang creëren de Fransen een duister sfeertje. In Evening volgt stevig gooi- en smijtwerk dat je de stuipen op het lijf jaagt, om na een minuut of twee ineens een vrouwelijk klinkende stem te introduceren en een contemplatief momentje volgt. Een nummer als Sinner God heeft een psychedelisch randje maar eindigt in een episode vol progrock en speelt in de op- en afbouw van het volume met je gemoedsrust. Het is bij voortduring spannend omdat Cosse steeds weer verrast en je op het verkeerde been zet. Bij vlagen doet het album aan een intussen vergeten Amerikaanse emo-band Engine Down denken; het heeft in elk geval dezelfde spanning, opgeroepen door mooie gitaarpartijen en minder gewone akkoordwisselingen en onconventionele opbouw van de nummers.

Toch zijn er ook momenten op het album dat de band een beetje gaat overdrijven. Titelnummer It Turns Pale lijdt daar bijvoorbeeld wat aan op de momenten dat je de leadzang amechtig hoort snikken. Het is een rockballade die bol staat van de emoties, maar wordt tegen het pathetische aan uitgevoerd. Dan wordt het allemaal zoveel, dat het gevaar op de loer ligt dat je het mooie zomaar voor plastic gaat aanzien.

De band prijst producer Floyd Atema dat hij niet alleen een goede technicus is, maar de band psychologisch ook op scherp weet te zetten. Want muziek opnemen is proberen een emotie te vangen. En Cosse is daar in samenwerking met hun held goed in geslaagd.