Ahh, je krijgt weer een inkijkje in hoe goed de eerste dance-acts waren, eind jaren tachtig. Toen na het nihilisme van de punk en de doom van de wave mensen hunkerden naar hedonistisch los gaan op de dansvloer. Vet klinkende analoge synths en drummachines vormden de klankkleuren van die tijd. En een van de acts die voorop liep was Leftfield. Wie heeft er niet eens dronken staan zweven op het geschreeuw van John Lydon in Open Up van het baanbrekende album Leftism?

Wil je die tijd weer eens een beetje herbeleven, zet dan het gloednieuwe album This Is What We Do van Neil Barnes keihard maar op. De rol van John Lydon wordt nu waardig vertolkt door Fontaines DC’s Grian Chatten in Full Way Round. Op zijn kenmerkende monotone wijze zingt hij dit keer over een pulsende synth die leidt naar een Prodigy-waardig donker refrein dat drijft op een zompige bassynth. Het is het hele album genieten van de warme ‘ouderwets’ klinkende sounds. In weergaloos dansbaar Accumulator bijvoorbeeld. Een vette danstrack volledig gespeend van zang die met een huppelend Basement Jacks-ritme start, maar als de bassynth begint te pompen en de zaag van de MS-10 vurig invalt, is er geen houden meer aan. En dan zitten we na twee minuten enkel nog in het intro. Fantastisch! Tegelijk verzandt het album niet in hersenloos beuken om mensen maar aan de gang te krijgen. De nummers zijn stuk voor stuk sterk, met meeslepende melodieën en effectieve opbouw. Dat maakt het een album waarop je los kunt gaan, maar ook heerlijk naar kunt luisteren.

Van het originele duo is alleen Neil Barnes nog over – Paul Daley haakte een jaar of tien geleden af – en hij werkt nu samen met Adam Wren. Barnes begon aan het eerste nieuwe werk van Leftfield in jaren na een periode die zijn leven op zijn kop zette. Een scheiding, vechtend tegen kanker en de pandemie-periode. Opvallend is dan hoe optimistisch en levenslustig het nieuwe album klinkt. Het voelt als een ode aan het leven, even los van de zorgen van alledag. This Is What We Do is een heerlijke trip ‘down memory lane‘. De referenties aan de grote dansacts van weleer komen een voor een langs: van The Prodigy via Massiv Attack, Tricky en The Chemical Brothers tot Daft Punk maar bovenal natuurlijk Leftfield. En gelukkig is dit album veel meer dan alleen een nostalgische trip. Het behoort tot het beste dat Barnes tot nu toe heeft gemaakt, tijdloos eigentijds.