The Cope is een Iers duo dat in de muziekindustrie bekend is om hun werk achter de schermen.  David Anthony Curley (producer/regisseur) en Joe Furlong (sessiebassist/muzikaal directeur) treden met hun project The Cope nu zelf in het voetlicht. Dat doen ze met een ep met daarop drie nummers die je als drieluik kunt zien. Qua sfeer, ritme, opbouw en thematiek liggen ze in elkaars verlengde.  

Opener I Am Stretched on Your Grave verbeeldt gevoelens van verlies, liefde, verdriet en acceptatie. De titel en tekst van komen uit een anoniem 17e-eeuws Iers gedicht (Táim sínte ar do thuama) dat in het Engels is vertaald door Frank O’Connor. Het werd in 1979 op muziek gezet door Phillip King. The Cope maakt gebruik van een live uitvoering van Kings vertolking die is gesampled. Hoewel het stemmig begint, is het net als de andere twee nummers wel degelijk dansbaar. Wanneer de beat er na de eerste minuut bij komt, is het vrijwel onmogelijk om niet mee te bewegen.  

Het doel van The Cope is dan ook om muziek te maken waar mensen op willen dansen. In de kern is het alternatieve elektronica waarmee Curley en Furlong echter de dunne scheidslijn tussen positieve en negatieve emoties opzoeken. Noem het melancholische euforie, of euforische melancholie maar de sfeer die True Romance bijvoorbeeld oproept met de muziek en bijbehorende de tekst (You spend your time on our song, / Do you think about what led your life to mine? / I can’t be without you. / You are cool, so cool. / Your endless time on our song, / As you think aloud. / You edge your life from mine, / And I can’t live without you. / You are cool, so cool. / This is a love song.) maakt dat je jezelf zou willen omarmen op de dansvloer, hoewel je juist ook naar een ander zou willen reiken.  

End of Time is de hekkensluiter van de ep, maar wel het eerste nummer dat Curley en Furlong schreven. Het is een overpeinzing over de twijfel die zich kan vormen in de meest intieme relaties, over de breuken die kunnen optreden in een relatie als mensen in de loop van de tijd uit elkaar groeien. Wat betekent dat voor het stel? Hoe gaan ze om met de gevoelens van verlies het bijbehorende verdriet? Wederom zware kost, die aansluit bij het thema van de andere twee nummers, maar alweer toch uiterst dansbaar.  

Met dit drieluik zet The Cope zichzelf in een klap op de kaart. Het duo bewijst met de sfeervolle, hypnotische, emotionele en toch energieke nummers dat dansmuziek niet per se vrolijk hoeft te zijn om het gewenste effect te bereiken.