‘Happy accidents‘ noemen ze dat in de muziekwereld; van die momenten waar het mis gaat maar in werkelijkheid een magisch moment ontstaat. Het zijn ongelukjes om te koesteren. Gitarist van Tramhaus Nadya van Osnabrugge zal het zo vast niet hebben ervaren, maar het gedoe met de techniek van haar gitaar levert een van de kippenvelmomentjes tijdens hun sublieme show in thuishaven van de Rotterdamse band Rotown. Op het moment dat ze haar gitaar weer aan de praat krijgt, valt ze met een loeistrakke riff in die keihard uit de speakers knalt. Zoals producer BJ Burton dat bijvoorbeeld bij Low met voorbedachte rade kan doen en waar je haren recht van overeind gaan staan. Een euforisch gejuich gaat op in de zaal, en niet alleen uit blijdschap dat de techniek het weer doet.

Foto’s: Jack Parker

Hoe hard Tramhaus doorbreekt wordt zaterdag 12 november treffend geïllustreerd in Rotown. Want hoe vaak zie je dat een band in een stijf uitverkocht huis speelt terwijl aan de muur met een meer dan levensgrote poster al de volgende headline show in Rotterdam wordt aangekondigd: in de Maassilo dit keer en reken er maar op dat het dan weer gaat uitverkopen. De release van de ep die vanavond wordt gevierd is in feite oud werk. Met een gepland vervolg daarop gaat de band in het voorjaar Europa in maar begint die zegetocht gelukkig nog met een stop in Rotterdam. Maar het heeft er toch veel van weg dat de band zich nog niet helemaal realiseert wat er om hen heen gebeurt. Zanger Lukas Jansen zegt vanavond op het podium van Rotown telkens weer het ongelofelijk te vinden dat hij daar nu staat voor een bomvolle zaal. Bescheidenheid siert de mens.

Tramhaus hoeft vanavond in Rotown eigenlijk niet veel te doen om het publiek mee te krijgen. Bijna zakelijk gaat de band recht op zijn doel af. Geen gedraal, geen afwijkende of uitgesponnen versies van nummers – alleen Make It Happen wordt juist een beetje ingekort en dat houdt de vaart er in – geen lange toespraken: Tramhaus trapt af, zet Rotown in vuur en vlam en verdwijnt zonder misbaar ook weer achter de coulissen. Marwan is een ideaal nummer om mee af te trappen. De opbouw neemt het publiek als het ware bij de hand om het stapsgewijs in de stemming te brengen voor een half uurtje stampende en dampende postpunk. En na dat eerste nummer heb je al het gevoel dat het staat als een huis. Vervelend voor het uitgaanspubliek, dat helaas ook een kaartje heeft weten te bemachtigen, is dat zij steeds harder moeten praten om zich onderling nog verstaanbaar te kunnen maken. Wie daar omheen kan luisteren wordt getrakteerd op een sublieme show van een band die nu in korte tijd zo vaak heeft gespeeld dat het een oer strakke energieke machine is. Met een geluidsman achter de knoppen die in de muur van geluid toch ruimte vrij houdt voor sprankelende gitaarpartijen en de bulderende stem van Lukas Jansen.

Het is gissen wat nu precies de charme is van deze band, waar we zo massaal voor vallen. In Rotown wordt dat raadsel wel voor een flink deel opgelost. Het spelplezier van het vijftal speelt een belangrijke rol. Het is zichtbaar als ze onderling oogcontact zoeken, of als Julia Vroegh met open blik heupwiegend mee staat te zingen en zichtbaar geniet. De charmante glimlach van Micha Zaat die het hele optreden werkelijk stráált, de intensiteit waarmee uitblinker op gitaar Nadya van Osnabrugge haar ervaring in Vulva benut bij het schreeuwen van het ijselijk en niet uit je hoofd te krijgen koortje in Amour Amour. De innemende aanwezigheid van de lange lat Lukas Jansen en het ogenschijnlijke contrast tussen zijn agressief klinkende vocalen, zijn matje en ruige voorkomen en de zachtaardige aard van de persoon die doorklinkt in zijn bewegingen, omgang met zijn bandgenoten op het podium en de woorden die hij aan het publiek richt. Naast het karakter van de band steekt het ook muzikaal geraffineerd én geramd in elkaar. Er gaat een enorme dynamiek schuil achter de relatief nog korte set en het nog beperkte repertoire. Want Tramhaus kan met een muur van geluid stampen als de beste punkband in de Ramones of Cosmic Psychos-traditie, maar swingt ook subtiel in rustiger momenten waarbij dan het geluidsspectrum opentrekt en tal van details in het spel van de vijf doorklinken; de snelle tikjes op de rim van de snare van Jim Luijten bijvoorbeeld.

Tramhaus’ set is mooi opgebouwd, trekt van sfeer naar sfeer maar eindigt natuurlijk in een kolkende moshpit bij afsluiter Karen is a Punk. Lukas Jansen zwaait naar zijn publiek en neemt met ‘tot de volgende keer’ afscheid. Dan gaan de gordijnen onverbiddelijk dicht. En vragen we ons angstvallig af: is de Maassilo eigenlijk al uitverkocht?

Het feestje gaat nog even verder in de zaal en op het terras van Rotown waar het publiek kan bijkomen van een mooie avond die werd afgetrapt door de Amsterdamse band A Fungus. De band lijkt bezig met een sterke groeispurt. Nog steeds kenmerkt een grote ideeëndichtheid hun muziek, maar je krijgt de indruk dat nieuw werk daar minder onder gebukt gaat. En je zou gaan denken dat de band meer luistert naar voorbeelden uit de postrock zoals Slint of Karate. Dat hoor je terug in het sublieme gitaargeluid – met een gitaar met aluminium hals als een Kramer krijg je dat bijna automatisch – en de relatieve rust in de composities, daar waar ze voorheen net iets te veel van de hak op de tak sprongen. Dat maakt nieuwsgierig naar een vervolg op hun prima plaat It Already Does That waarvan ze natuurlijk het indie-hitje Mark’s Bag spelen maar ook het sublieme Slip and Slide.