Het zal zo’n dertig jaar geleden zijn dat ik mij voor het laatst verdiepte in nieuw materiaal van dit genre. Toen we dus ten burele van MuziScene het verzoek kregen ons over het debuutalbum van de Rotterdamse Blackened Death-Sludge band Lijkschouwer te buigen, moest ik mij even achter de oren krabben. Ik ben blij dat ik mijn aanvankelijke schroom heb overwonnen, want Lamentations Of Cosmic Absurdity is een aanbevelenswaardig album voor liefhebbers van extreme heavy metal. 

Lijkschouwer verstaat zijn vak en debuteert met een afwisselend album. Sludge is dan ook niet eenvoudig in een hokje te stoppen. Het  muziekgenre is verwant aan doommetal en hardcore punk en klinkt doorgaans traag en zwaar. Lijkschouwer weet blijkbaar waar Abraham de mosterd haalt en combineert er naar hartenlust op los. Dat gaat gemakkelijk, want het zestal nummers op Lamentations Of Cosmic Absurdity duurt over het algemeen best lang. Albumopener Beendermeel begint relatief rustig en instrumentaal. Wanneer de zang dan uiteindelijk invalt, blijkt dit ook behoorlijk divers, van rauw gezongen tot schorre grunts. Ondertussen is ook het gitaarspel verrassend: dan weer buitelen zware riffs over snelle beukende drums, dan weer klinken er melodieuze solo’s. Wanneer het nummer na ruim acht minuten is afgelopen, blijf ik als luisteraar enigszins verbijsterd achter en merk dat ik meer wil. 

Meer volgt in de vorm van Surgeon Measures Twice, een zwaar hardcore nummer van ‘slechts’ drie minuten. Clathracae | Red Cage biedt in eerste instantie ruimte voor herstel, maar zoals de titel doet vermoeden bestaat het nummer uit twee kanten van een medaille. De eerste helft is ingetogen en ronduit gematigd, sferisch, onderkoeld, maar veelbelovend. De tweede helft zet de solo’s voort uit de eerste helft, maar de teugels worden gevierd. Van death- naar doommetal blijkt een kleine stap want op Ascend The Polyhedron is het tempo in eerste aanleg zwaar en traag, waarna wederom stevig wordt doorgepakt.  

Voor de laatste twee nummers wordt een kwartier uitgetrokken. Harbringer of Emptiness duurt tien minuten en wordt vakkundig en zonder haast opgebouwd. Het instrumentale intro duurt ruim twee minuten en is repetitief, bijna meditatief, maar wat volgt is razendsnelle deathsludge die na zo’n drie minuten weer uitmondt in een repetitieve bridge die teruggrijpt op de intro wat uiteindelijk resulteert in een nog rustiger en zwaarder outro. Op hekkensluiter Ash And Fog gaat Lijkschouwer nog eens flink los en combineert het alle voornoemde genre’s in een muzikale dollemansrit, waarmee het driemanschap zich definitief afficheert als de terrortrojka van roffa. Petje af: knap debuut.