Ze zien er toch een beetje bleekjes uit, zo zonder de lichtgevend groene schmink op de gezichten van Bart Hoogvliet, Victor Heijink, Jimmy Onrust en Mink Steekelenburg. Smudged verkocht in een vloek en een zucht V11 uit voor de presentatie van hun eerste ep. En ze maken in een vloek en een zucht een sauna van het bomvolle ruim. Vessel11 wiegt vervaarlijk heen en weer als de moshpit opnieuw losbarst.

Foto’s: René Oonk

Het feestje in V11 wordt afgetrapt door de Utrechtse formatie Cymbaline. Warme vintage synths en de onmiskenbare sound van oude drummachines vormen de aantrekkingskracht van deze retro-act. Hoewel, vergeet de trefzekere baslijnen niet. Je hoort invloeden van Fad Gadget, Tubeway Army/Gary Numan of Human League allemaal terug. Zelfs de stijl van zingen is erop afgestemd. En het blijft eigenlijk eigenaardig waarom mensen die het desbetreffende tijdperk zelf niet hebben beleefd zich zo toeleggen op het natuurgetrouw kopiëren van wat is geweest. Cymbaline laat in een korte set in V11 wel zien dat ze die inspiratiebron gebruiken om in die sound een serie prima liedjes in te hullen. Toegankelijk, want misschien doet de sound denken aan Fad Gadget, maar zo tegendraads wordt het nooit. Cymbaline strijkt geen moment tegen de haren in en blijft voortdurend klinken als een warm bad. Je mist misschien alleen een helder eigen smoel om het ook echt interessant te maken.

Jimmy Onrust staat nog gewoon in de zaal tussen het publiek als Mink Steekelenburg – alias de Beethoven van Rotterdam – de eerste tonen laat horen van waar de Rotterdamse scene vanavond voor is gekomen: de officiële presentatie van het eerste officiële en door Nospray op cassette uitgebrachte werk van de band die live intussen een stevige reputatie heeft opgebouwd. Theatraal komen de bandleden een voor een op en voeren het volume langzaam maar zeker op. Dan mag Bart Hoogvliet zijn entree maken: waarmee maar helder wordt gemaakt dat dit de man is waar het visueel – met zijn al even manische als charismatische presentatie – toch om draait bij Smudged. En wat opvalt is dat ze er vanavond wat bleekjes uitzien, zo zonder de groene gezichten. De groene verpakking van de ‘toads’ werd ooit bestudeerd en zorgvuldig aangebracht maar stond misschien al wat langer op de tocht; de laatste tijd vaker nog even op het allerlaatste moment en met grove vegen aangebracht. Smudged lijkt klaar voor een volgende stap in hun ontwikkeling, en misschien is het dan tijd afscheid te nemen van een gimmick. Hoewel, Bart Hoogvliet laat na afloop weten dat de groene schmink vanavond niet met voorbedachte rade is opgeborgen. Als de band er weer eens zin in heeft kan het zo maar weer eens een rentree maken.

Smudged pakt in korte tijd V11 volledig in. Ze openen met lekker groovend werk als Stupid en voeren het tempo en de intensiteit stapsgewijs op. Met een gastrol voor 4B2M’s Cas Hieltjes zitten we met Digital Click zo’n beetje halverwege de intensiteitschaal en komt het publiek in het scheepsruim steeds meer in beweging. Smudged bewijst opnieuw een live-act van jewelste te zijn als het gaspedaal vol wordt ingedrukt. Hun repertoire is erop gemaakt om het volk te geven waar het om vraagt. Live A Little zou je een liedje in de Rotterdamse danstraditie kunnen noemen: een hedonistisch pamflet op een tempo waar de gemiddelde gabber net lekker op kan hakken. En het is vanavond de lont om de boot goed te laten rocken. Een enkeling die nog niet eerder V11 bezocht vergaapt zich aan hoe de buitenwereld door de patrijspoorten plots vervaarlijk heen en weer beweegt. De kuip trilt in extase. Compleet gekkenhuis.

The Rip van Portishead wordt weer eens van stal gehaald en vormt dan even een adempauze in het stampende geweld van Smudged. Voor de gevoelige momenten moet de band dan toch nog grijpen naar het werk van anderen, maar geeft wel een compleet eigen draai aan het iconische nummer. Als je je ogen even gunt om niet enkel op Bart Hoogvliet te focussen zie je Victor Heijink – in een prachtig verleidelijk ogend paar panty’s uitgedost – zijn momentjes pakken en vingervlugge maar o zo strakke baslijnen neerzetten, liefst voor in de tel om het gejaagde karakter van de liedjes te accentueren. Of Jimmy Onrust die met een onuitwisbare grijns op zijn gezicht zijn wah-wah-pedaal van jetje geeft en de meest smerige geluiden uit zijn gitaarversterker weet te persen. Mink Steekelenburg staat vastgenageld achter zijn elektronica maar straalt als hij oogcontact zoekt met zijn vrienden op het podium enkel speelplezier uit.

Kolkend hoogtepunt in de moshpit wordt natuurlijk bereikt als Smudged hun show afsluit met Hypnotised, het een tikkie clichematig dreinend lang uitmelkt, intussen alles en iedereen én het publiek bedankt, en het nummer eindeloos laat golven van drop naar drop. Bart Hoogvliet verdwijnt achter de coulissen maar komt natuurlijk theatraal even later weer terug. ‘Nog één keertje dan?’