Ik heb een haat-liefdeverhouding met dansbare indie en/of punkfunk. Je kunt me er midden in de nacht voor wakker maken, mijn hart gaat sneller kloppen als ik het hoor, ben altijd op zoek naar nieuwe beoefenaars van het genre en koop dan graag alles ervan wat los en vastzit. En eenmaal in de platenkast zet ik het zelden of nooit op. Ik heb een stapel LCD Soundsystem, maar die schijven zien zelden een naald. Het is geen muziek om eens lekker naar te gaan zitten luisteren. Hooguit een enkel nummer, of op een feestje. Maar live, live gaat er voor mij weinig boven een groovend concert in dit genre. Het is bij wijze van spreken bij uitstek live-muziek.

Daarom heb ik al wat keren gretig vooraan gestaan als Rotterdams nieuwe trots Smudged het podium op kruipt. Gekke combi intussen, na wat wisselingen in de bezetting. Duizendpoot en alleskunner Mink Steekelenburg, die gekscherend ‘De Beethoven van Rotterdam’ wordt genoemd, ken je waarschijnlijk ook van zijn verstilde toetsen-composities die hij onder de naam Winterdagen uitbrengt. Ook zijn bijdragen aan toneel- en dansvoorstellingen zijn indrukwekkend. Indrukwekkend rustig, vooral en dus in groot contrast met wat hij in Smudged op de planken brengt. Dichter bij huis blijven Bart Hoogvliet en Jimmy Onrust. Zeker de opgejaagde dreinende zenuwachtige nummers liggen dicht aan tegen wat deze twee in hun andere band Knife Massage doen. Victor Heijink op bas maakt het viertal compleet. En die bijzondere combi maakte het wat onvoorspelbaar wat er uit zou komen als Smudged eens de studio in gaat en iets opneemt.

Nu weten we het, de eerste ep is geboren, op cassette uitgegeven door Nospray. Vijf liedjes die precies de verschillende personen weerspiegelen die in de band spelen: het mist nog een heldere koers. Twee nummers zouden zonder elektronica zo op de setlist van Knife Massage kunnen staan: een razend tempo, ratelende drums, manische zang en gestoorde gitaarpartijen maken dat het bijna te veel is voor je brein om te behappen. Al start een van die tracks toch kristalhelder als een carbon copy van het krautwerk van Fujiya & Miyagi, maar naar mate het nummer vordert neemt de intensiteit en drukte toe. In twee nummers vindt de band meer een groove en wordt er, in een track in samenwerking met 4B2M, meer richting punkfunk gewerkt. Afsluiter Hypnotised staat al even op de setlijst bij hun concerten en leent zich uitstekend om live als kolkend hoogtepunt eindeloos uit te rekken. Maar niet op een ep natuurlijk en daarom blijft het een beetje tussen wal en schip hangen: te kort om te hypnotiseren.

De ep van Smudged geeft een indruk van wat de band vermag. Een glansrol is weggelegd voor het baswerk van Heijink: prachtig. Maar verder lijkt het nog een zoektocht naar de vertaling van het opzwepende live-karakter van Smudged, naar een evenwicht tussen elektronische groovende punkfunk en onversneden rock ’n roll op een geluidsdrager.

Voor nu: ga ze live zien! Op 11 november in V11 (uitverkocht), 17 november in Doka Amsterdam, 19 november Pier 15 Skatepark en in het voorjaar tijdens Motel Mozaïque. Maar er volgen vast en zeker nog heel veel meer data voor deze live-act die je gezien moet hebben.