Op de ep Rotterdam zien we Tramhaus als het ware in de achteruitkijkspiegel. De vier nummers zijn maanden geleden opgenomen. De band is ons intussen voorbijgeraasd en zo’n beetje uit het zicht verdwenen. Er staat een grote Europese tour op poten, en een tour langs alle grote zalen in Nederland, te beginnen met de Maassilo. Komt er dan toch ook een album misschien…

Je moet wel onder een steen hebben gelegen en wel erg weinig van muziek houden wil je Tramhaus de afgelopen zomer niet ergens tegen het lijf zijn gelopen. Ze waren werkelijk onvermijdelijk op de festivals. En dus is de kans groot dat je de vier liedjes op Rotterdam zo mee kunt zingen. De ep opent met intussen iconisch Make It Happen; een nummer dat met de mooie videoclip erbij is uitgegroeid tot een snerende aanklacht tegen het woningbeleid van de stad Rotterdam. Wie was er niet bij toen de band op Metropolis bewoners van de wijk Wielewaal het podium op haalde en de band het publiek vroeg solidair te zijn met iedereen die door het woningbeleid in de knel komt… kippenvel. Ook Amour Amour zal iedereen zich direct herinneren, ook al heb je ze maar een enkele keer live gezien. Lukas Janssen schreeuwt zijn keel schor maar het koortje van Nadya van Osnabrugge maakt Amour Amour tot het wurgende noisy hoogtepuntje dat het is. Melodieus even simpel als doeltreffend: een oorwurm. Marwan is in dat opzicht minder sterk, maar vertegenwoordigt het type songs waarmee Tramhaus live de zaal in vuur en vlam zet: ruw, stuwend, opzwepend, met als in het oog springend element de razendsnelle tikjes van Jim Luijten op zijn hi-at. De ep sluit even sfeervol als indringend af met Seduction, Destruction dat wat betreft de gure energie en intensiteit een Rotterdammer doet denken aan Spasmodique.

We moeten diep in het geheugen graven om ons een meer spectaculaire doorbraak van een Rotterdamse band te herinneren dan die van Tramhaus: in een dik jaar tijd bij wijze van spreken van Bar3 naar de Maassilo en internationale erkenning. De wereld ligt aan hun voeten. Zoals voor elke hype geldt, is het ook hier de vraag hoezeer het terecht is. Met de ep Rotterdam laat de Rotterdamse band zien over een paar geslaagde liedjes te beschikken. Maar ook dat nog niet al het materiaal even sterk is. De band begon met het idee iets te gaan doen in de richting van de postpunk van Viagra Boys. Gelukkig doen ze dat niet te letterlijk na maar geven er nu al een eigen draai aan. De basis is maar al te vaak een simpel gegeven, versterkt met een rake tekst, spannende hooks in de gitaarlijnen van Micha Zaat en een pakkende melodielijn. En natuurlijk de pompende noisy erupties waarop de toehoorders in de zaal los kunnen gaan. Een gouden formule, zo lijkt het. Maar die formule zou niet werken zonder het karakter van het vijftal. Vijf aardige en open mensen die met zichtbaar plezier met elkaar muziek maken en genieten van wat hen overkomt. En het huppelende dansje van Lukas natuurlijk, arm op de rug, dat maakt het plaatje compleet. Dat maakt Tramhaus tot niet slechts een lekker noisy bandje, maar een charmante inpakservice.

Waar het nu op aan komt, is muzikaal blijven ontwikkelen, anders zakt die hype zomaar weer als een plumpudding in elkaar. De ep Rotterdam geeft ons nog niet het antwoord op de vraag of Tramhaus daartoe in staat is. We kijken dus met spanning maar vooral ook veel plezier uit naar de komende concerten en het album.