Hoe dat soms gaat. Een band die bijna niemand kent speelt in de Nieuwe Nor in Heerlen. Als onbezoldigd pleitbezorger van de Limburgse poppodia in het algemeen en bands die bijna niemand kent in het bijzonder, start je dan een kleine campagne om mensen te enthousiasmeren voor dat optreden. Event delen op Facebook, nog een keer herhalen, een clipje met een nummer erbij. Probleempje. De band die bijna niemand kent bedient zich tevens van een genre dat bijna niemand kent: Northern soul. Huh? Wat? Nee, nou niet de Leo Blokhuis uithangen en een college muziekgeschiedenis geven. Volstaan met te vermelden dat de muziek van de band die bijna niemand kent swingt als de spreekwoordelijke tiet. Vergeefse moeite, de kaartverkoop valt tegen.

Laverend tussen hoop en vrees naar het poppodium. Koppen tellen in de kleine zaal. Zeventig liefhebbers. Had erger gekund. Dan zijn er nog twee obstakels te overwinnen. Naast de gevreesde Dutch disease is er nog de Dutch approach: met de armen over elkaar gekruist een band die bijna niemand kent bewegingloos gadeslaan. Maar dan voltrekt zich een klein mirakel. Na het eerste nummer barst een applaus en geschreeuw los dat niet in verhouding staat tot het aantal bezoekers. Mooi, we zijn vertrokken voor een avond die niet meer stuk kan.

De band die bijna niemand kent ontpopt zich tot een geoliede dansmachine. Er blijkt een band te bestaan tussen de uit Newcastle afkomstige band en Heerlen, twee voormalige mijnwerkerssteden. Plus het feit dat er op beide steden wat wordt neergekeken door inwoners van metropolen als Londen en Amsterdam. Bovendien blijken de bandleden volleerde ‘stand-up comedians‘ en bepaald geen leden van de blauwe knoop. Geen flesjes water op het podium, elk bandlid heeft een paar flesjes bier bij de hand. De met een machtige soulstrot gezegende zanger verkondigt dat het plan was om vóór het optreden in elke bar in de straat een ‘pint’ te drinken. Een iets te driest plan, want dan had er naar eigen zeggen een ‘stomach pump’ aan te pas moeten komen. Er wordt gegrapt dat de band de afgelopen tijd drie keer het Kanaal is overgestoken en dat er bij terugkeer telkens een nieuwe premier was in Groot-Brittannië. ‘And they are all arseholes’. Het zou Johan Derksen sieren om eens te rade te gaan bij de band die niemand kent, voor een spoedcursus ‘Afzeiken mét gevoel voor humor’, want de bandleden sparen elkaar onderling niet. Zo wordt de toetsenist te kakken gezet vanwege zijn bloempotkapsel en dure Adidas-sneakers. Repliek van de orgelman naar zijn bandleden: ‘Oh fuck off, you cunts!’ In de tussentijd wordt de sfeer er alleen maar beter op. Er wordt gedanst bij het leven, elk nummer wordt onthaald alsof het een wereldhit is en tot slot besluit de band die bijna niemand kent niet obligaat in de coulissen te verdwijnen – in afwachting van een toegift – maar om even wat rondjes te lopen op het podium, om daarna nog een paar nummers te spelen.

Het is druk bij de merchandise-stand (‘a free kiss for everyone who buys an album’), waarna de band die bijna niemand kent – inclusief jolige aanhang – in polonaise de stad in trekt voor het vervolg van een kroegentocht. Het cliché ‘de thuisblijvers hadden ongelijk’ mag weer eens uit de kast worden gehaald. Wie er wél bij is heeft een topavond en loopt waarschijnlijk nog een tijdje rond met een glimlach die niet van het gezicht te beitelen valt.

DJ 45Frank

P.S. De band die bijna niemand kent was in dit geval Smoove & Turrell. U zou er een volgende keer bij moeten zijn.