‘A blanket made of love…‘ Het officiële debuutalbum van Personal Trainer begint met enkel een stem. De stem van Willem Smit natuurlijk, die een tekst herhaalt tot langzaam maar zeker de band in valt en die regels maar blijft herhalen. En die band, nou ja, live is dat in elk geval een wat wisselend gezelschap rond die spring-in-het-veld die op het podium zo irritant in het gezicht van de eerste rij kan staan te zingen. Hoewel, irritant, het aanstekelijk enthousiasme wint het uiteindelijk altijd. En, als we het goed begrijpen, is dat nu juist een van de redenen waarom Personal Trainer een duiventil is: zo hou je het fris. Het leidde er ook toe dat bij gebrek aan concentratie op een doel er nooit veel meer dan wat singles dreigden te komen, of misschien hooguit een rommelige ep, zoals die ruim een jaar terug nota bene via een Engels label verscheen.

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want hier is het dan: een volwaardig album van Willem Smit in zijn gedaante als Personal Trainer. En het is precies waar je op zou hopen: een indie-album dat bol staat van de gouden refreinen, rare teksten, heerlijk klinkende instrumenten. Smit laat al sinds zijn tienerjaren zien dat hij overloopt van het talent om fantastische rammelliedjes met een rauw randje te schrijven. Maar het komt er alleen niet altijd van door alle afleiding. Na een intro opent het album in feite met The Lazer. En wie Personal Trainer de afgelopen tijd eens live heeft gezien, herkent het direct. Het is zo’n Tubthumping-liedje, goed voor meebrullen in de kroeg, dat het unieke kenmerk heeft dat je het na een keer horen nooit meer vergeet. Je zult zulke oorwurmen maar kunnen schrijven. Zelf verontschuldigt Smit zich in een interview er nog een beetje voor met de uitleg dat hij simpele liedjes wilde schrijven, zodat het wisselende gezelschap zonder te veel repeteren zo het podium op zou kunnen: ‘kun je een A-akkoord en een D-akkoord spelen, en wil je in mijn band spelen?’

Dat The Lazer creatief misschien niet het hoogtepunt is op het album, kunnen we beamen. Daarvoor moeten we bijvoorbeeld naar het prachtig zuigende refrein in Rug Busters kijken, of vertederend Former Puppy, dat qua ritme en levenlust veel weg heeft van het werk van verwant Pip Blom maar evengoed aan Superchunk doet denken. Texas In The Kitchen is dan weer wat donkerder en ruiger van aard en geeft het album daarmee extra dynamiek. De plaat sluit af, zoals het kennelijk hoort, met een lief zacht liedje Vaalserberg Hero. Maar het bewijst maar weer; geef Willem Smit een keyboardje, een gitaar en zijn stem, en er vloeit gewoon weer een heerlijk Benjamin B-achtig liedje uit.

Om het helemaal af te maken klinkt de plaat als een klok. Kennelijk is precies die goede gitaarsound – uit de driehoek Pavement, Pixies en Fugazi – Smit met de paplepel ingegoten en dat maakt zijn werk altijd weer een lust om te horen. De tracks komen met heerlijk stevig baswerk ook prettig je huiskamer in stuiteren. En wat is Willem Smit gezegend met een voor dit genre fantastische stem: flexibel, door alle lagen instrumenten snijdend. Prima uitspraak van het Engels, gelukkig ook.

Big Love Blanket is het beste dat tot nog toe uit de vingers van Smit is gekomen. Zeker, de platen van Canshaker Pi zijn ook om in te lijsten, maar waren doorgaans toch wat wisselvalliger. Met Personal Trainer toucheert hij nu tien liedjes lang een hoog niveau. Prachtig eigenwijs album dat inspireert de wereld weer eens van jetje te gaan geven.