Ruim anderhalf jaar na het verschijnen Rock ‘n Roffa verschijnt er een nieuwe ep van Rotterdamse rock band El Fatso. Het schijfje zou al eerder worden gepresenteerd, maar de release is verschoven van de zomer naar het najaar. Voor fans was het dus even wachten, maar de schade kan nu dubbel en dwars worden ingehaald, want de vier nummers op El Bravado zijn vuiger dan we tot nog toe hoorden.  

De vorige ep typeerden we nog als gespierde rock, overgoten met een eigentijds popsausje, maar El Bravado is van zichzelf zo juicy dat het popsausje overbodig werd geacht. De band maakt dus een ruk naar rechts op de schaal van rock naar metal. Dit vertaalt zich onder meer in iets langere nummers – Bravado is de langste ep die de band tot nu toe opnam – zo tussen de vier en zes minuten. Toch wist de band er twee singles van te trekken die ondertussen zijn verschenen. 

De eerste single is albumopener Do Or Dread, die werd uitgebracht met een vette clip, waarin niemand minder dan Don Diego Poeder een rol speelt. Het nummer schiet direct in overdrive nadat op play wordt gedrukt. Het is alsof de bandleden continu tegen elkaar opbieden en alsof de muziek een moshpit of een massale vechtpartij moet verbeelden. Complex nummer en behoorlijk metal, met een knappe zweem van prog, waarbij met name de drummer en de bassist redelijk virtuoos spel laten horen. Het wordt gevolgd door One Of A Kind, dat een weinig lichter klinkt, maar waarin net als in de albumopener afwisselende riffs en indrukwekkende gitaarsolo’s de revue passeren en de druk op het gaspedaal slechts zo nu en dan een weinig wordt verlicht.  

Ook de B-kant opent met een single. White Noise is mysterieuzer dan de eerste twee nummers en het nummer wordt langzamer opgebouwd. Over het algemeen is het ook minder zwaar en met een relatief rustig refrein, maar niet minder indrukwekkend en daarom een van mijn persoonlijke favorieten, al was het maar dat het even een relatief rustmoment biedt. Wie namelijk de intro van slotnummer As Above, So Below hoort, weet genoeg; fasten your seatbelt. Toch wordt de luisteraar hier door het uptempo intro enigszins op het verkeerde been gezet, want As Above, So Below is ook het meest melodieuze nummer van de vier. Het bevat naast grootste gitaarsolo’s ook een sibbilijns en sfeerrijk middenstuk, waarvan het einde middels hoge cimbaalklanken wordt aangekondigd, waarna de gitaristen weer volledig los mogen. Daarmee is het een fantastische afsluiter, want net als je denkt dat het niet veel sneller kan, schakelt El Fatso er nog een tandje bij.  

Vorig jaar stond de band nog in de finale van de Grote Prijs van Rotterdam en ondertussen is de nodige live-ervaring opgedaan om ervoor te zorgen dat de releaseshow op zondag 6 november in DB’s in Utrecht gesmeerd loopt. De lat hebben de Fatso’s zelf hoog gelegd, niet in de laatste plaats voor bassist Ernst Friele (van o.a. Sink the Bismarck), die wegens het vertrek van Maartje Leegsma de vacante functie van bassist tijdens de liveshows waarneemt.