Het voorprogramma is in handen van Cervus een zeskoppig stoner-rockmonster met een jaren-70 hardrockgeluid. Met drie gitaristen waarvan een zich soms bovendien uitleeft op een Nord 5 synthesizer is het niet moeilijk voor te stellen dat met gemak een muur van geluid wordt opgetrokken waartegen het gemakkelijk leunen is. En dat is precies wat het publiek doet, want ondanks herhaalde verzoeken van zanger Tom van der Linden komt het niet of nauwelijks in beweging. En dat moet aan het tijdstip liggen, zondagmiddag 16.00 uur is blijkbaar te vroeg voor een moshpit, terwijl sommige nummers zich daar toch prima voor lenen. Goed, misschien moet Cervus, dat vooral nummers speelt van de in 2021 uitgekomen ep Ignis zelf ook even op stoom komen, maar bij het Deep Purple-achtige The Witch’s Wail, is dat toch zeker het geval. Het blijkt de opmaat naar slotnummer Eternal Shadow waarop een enkeling overigens, zij het kort, wel degelijk losgaat. El Fatso krijgt de zaal dus warm overgedragen.

Tekst en foto’s: Theo Stepper

“Wat vieren we,” vraagt frontman Tom Schreuder bij aanvang van het optreden. Bravado is het antwoord. Bravado en een beetje Rock ‘n Roffa want de vorige ep van de Fatso’s kreeg vanwege de pandemie helaas geen releasefeestje. Dat er tijdens het slotakkoord van openingsnummer Should Have een snaar breekt, mag gelukkig de pret niet drukken. Schreuder begint een zeldzaam praatje, terwijl ondertussen een gitaar van Cervus van stal wordt gehaald, zodat tijdens Do Or Dread kan worden geknald. Dat de haan die in de bijbehorende clip Don Diego Poeder knock-out slaat ook van de partij is en wel in is voor een pitje verheugt de feestvreugde en de zaal blijkt inderdaad goed opgewarmd door Cervus.

Tijdens One Of A Kind kan iedereen even enigszins op adem komen, maar zodra Thirsty start, komen de heupen los en vraag je je af waarom het publiek zichzelf in toom lijkt te houden. De Fatso’s, die met vijf zijn, waarbij de zanger ook gitarist is, doen qua heftigheid niet onder voor de openingsact. Bovendien is Thirsty van zichzelf dermate springerig en vrolijk dat inhouden meer moeite kost dan meedoen. Bovendien is het hierna de beurt aan de bluesy ballad Mayonnaise, dus er is tijd om op adem te komen. En dat is maar goed ook, want de band pakt vervolgens stevig door. Er is geen tijd voor praatjes en full throttle wordt doorgeschakeld naar White Noise, dat live nog indrukwekkender klinkt dan op de toch al niet te versmaden albumversie. Kippenvel, en dat wordt alleen maar groter dankzij een enigszins psychedelische trip, een instrumentaal intermezzo, dat volgt tijdens wat het meeste weg heeft van een jamsessie, die ooit in een oefenruimte moet zijn ontstaan en waar de mannen niet los van kunnen komen. Het is een showcase van hun kunnen, al zou je zeggen dat ze dat met de nummers van Rock ‘n Roffa en Bravado meer dan overtuigend kunnen neerzetten.

Maar er is meer, moeten de Rotterdammers denken, want vervolgens wordt oldie King Louie van de titelloze debuut-ep van stal gehaald. Het zal toch niet zo zijn dat El Fatso Bravado niet volledig etaleert? Ik mis As Above, So Below, al mag ik na hetgeen tot nu toe ten tonele is verschenen absoluut niet klagen. King Louie komt sowieso niet voor niets voorbij, want veel imposanter kan El Fatso bijna niet klinken en het oogst dan ook een luid applaus. Gelukkig is bovendien mijn vrees ongegrond en na een gitaarwissel komt mijn nieuwste favoriet dan toch voorbij. Tijd om te moshen. Maar the party ain’t over yet en hoewel de geest al lang uit de fles is, tergen de Fatso’s het denkbeeldige beest tot bloedens toe en bewijst bassist Ernst Friele dat hij niet voor niets tot de gelederen is toegetreden door zich al bassend op de dansvloer te wagen. Onder het motto ‘Bravado is een vette ep, die verdient een vette fissa’ heeft El Fatso zijn missie volbracht. Het wachten is op meer liveshows. Ik ga!