Samen met een collega was ik uitgenodigd voor een diner. Er waren wat mensen van andere Rotterdamse muziekorganisaties en verder vooral veel vertegenwoordigers lokale politieke partijen. Van die politici kende ik vrijwel niemand. Wij zijn nogal eenkennig, dus normaal gesproken kiezen we in dit soort situaties zo vlug mogelijk twee stoelen uit in de buurt van de bar en praten dan tijdens het eten gewoon met elkaar. 

Dit keer wilden we het helemaal anders doen. Er waren minimaal 35 politici aanwezig, mensen gekozen door het volk, daar moesten wij toch makkelijk drie gangen lang mee kunnen converseren? Oké, we zouden redelijk boven onszelf moeten uitstijgen om dit voor elkaar te krijgen, maar we konden in elk geval een poging wagen, in het kader van persoonlijke ontwikkeling en zo. 

Bij binnenkomst kozen we vol goeie moed allebei een andere kant van de zaal en probeerden aan te schuiven bij mensen die we niet kenden. 

Dat mislukte compleet. 

Bij de eerste tafel werd ik zonder pardon weggebonjourd. Ja, er waren nog vijf lege stoelen, maar die waren gereserveerd, werd me in koor toegeschreeuwd. Bij de tweede tafel werd er alleen paniekerig nee geschud terwijl er snel tassen op de lege plekken werden gelegd. Verderop zag ik mijn collega bij amper voor de helft gevulde tafels afdruipen.  

We hebben allebei nog een halfslachtige poging gedaan en zijn toen maar bij wat gezellige bekenden gaan zitten. Was een prima etentje verder en ik voelde me nauwelijks bezwaard dat we geen nieuwe mensen hadden leren kennen. 

Als onze volksvertegenwoordigers niet eens kunnen netwerken, waarom zouden wij het dan wel moeten kunnen?

Minke Weeda