Zulke uitspraken, halverwege het optreden, doen het natuurlijk lekker in het uitverkochte poppodium Annabel in Rotterdam. Frontvrouw Amy Taylor grinnikt en ‘verklapt’ plagend dat de heren Sniffers nét voor aanvang van de show nog opperden om te gaan stappen in Amsterdam. Deze ‘klap in het gezicht’ van alle Rotterdammerts wordt met boe-geroep beantwoord, maar al snel ook met de mantel der liefde bedekt om zo snel mogelijk verder te kunnen moshen. Tenslotte is iedereen daarvoor gekomen, al tijdens het voorprogramma ontstaat er gretig een moshpitje.

Door Judith Zandwijk Foto’s Jan Rijk

Óp het podium zijn alle muzikanten vandaag van Australische origine, ernaast herkennen we veel artiesten uit de Rotterdamse punkscene. De openers van de avond C.O.F.F.I.N. verloochenen hun afkomst zeker niet – het smeuïge accent van Ben Portnoy (zanger en drummer) is onmiskenbaar – en coveren zelfs het nummer Riff Raff van het album Powerage (1978) van eveneens Australisch AC/DC. 

Niet uit Australië maar ook uit vervlogen tijden (1991): Gypsy Woman (she’s homeless) van Crystal Waters schalt uit de boxen als Amyl and the Sniffers opkomen. De heren eerst, en dat is dan ook gelijk voor het laatst dat ze op het netvlies blijven plakken, want zodra frontvrouw Amy L. Taylor haar sneakertjes op het podium zet is alle én ieders aandacht gericht op haar alleen.

Natuurlijk zonder de mannen geen band; de muzikanten Bryce Wilson (drums), Fergus Romer (bas) en Dec Martens (gitaar) vormen een strakke achtergrond voor Amy’s manische toneelpersonage. Ze is net zo explosief als de euforische staat die je bereikt na het inhaleren van poppers die in Australië ‘amyl’ (amylnitriet) worden genoemd. What’s in a name, hè? Haar tomeloze energie blijkt – met of zonder poppers – aanstekelijk en nog vóór het openingsnummer Mole (sniff sniff) van de ep Big Attraction gaan de bezoekers los op haar eerste kreten en bewegingen.

Don’t Fence Me In (Comfort to Me, 2021)
De feministische frontvrouw is schaars gekleed en danst, springt, tuft, zingt, schreeuwt, lacht, leegt haar neus, grapt, sloopt et cetera, et cetera. Ze pakt het podium en pakt iedereen in, springt op de monitoren en is ‘all over the place‘. Nou ja bijna dan, want in tegenstelling tot andere shows, en tot teleurstelling van velen, duikt ze niet de zaal in. Er worden vanavond in Annabel ook geen stagedivers vanuit het publiek geduld. Daarom heeft de beveiliging een hek voor het podium geplaatst, waarmee zij de stagedivers weren. Het hekwerkje blijkt echter niet bestand tegen het gebeuk van de fanatieke moshers en fans die hun liefde voor Amyl het liefst allemaal tegelijk in haar oor willen schreeuwen. Nu mengt de zweetlucht van het publiek zich toch ook met een zweempje angstzweet van de beveiligers die – geplet tussen podium en hekwerk – angstvallig het een en ander weer recht proberen te zetten. Maar ‘no worries’, ze komen met de schrik en een leermomentje vrij; volgende keer toch misschien maar Mojo-barriers?

Security (Comfort to Me, 2021)
Over beveiliging gesproken. In het nummer Security toont de vrolijke zangeres en ‘tough cookie‘ zich ook van een kwetsbare kant: ‘I’m not looking for trouble / I’m looking for love / I’m looking for love / Will you let me in your hard heart?‘

De band sluit af met hun hit Hertz. Tot groot genoegen van de fans. Die gooien er tijdens het slotnummer nog even alles uit na een dik uur energieke punk, die tegelijk maatschappijkritisch, ruig én lief is. Het repertoire vanavond is een selectie van de twee albums en twee ep’s die Amyl and the Sniffers sinds de oprichting in 2016 uitbracht. De band maakt van de setlists een prop en slingert ze de zaal in. Dan verlaten ze het podium; er volgt geen encore.

Wat voor de één vanavond in Annabel een kennismaking is, een ontlading, een weerzien of gewoon een lekker uurtje beuken om de week af te sluiten, is voor de ander een poging de brok in de keel weg te slikken, denkend aan het te vroege overlijden van Mimi Parker van Low. Zelfs de baldadige maar kritische punk, de vinnige teksten, de verzengende gitaarsolo’s, de moshpit en een goedgeplaatste elleboog in de nier doet de engelachtige stem van Mimi in het achterhoofd niet verstommen. RIP Mimi, goede reis ❤