In de periferie van kleurrijk festival Le Guess Who gebeurde er op de slotdag iets waar veel liefhebbers van postrock misschien wel niet meer op durfden te hopen: de Utrechtse formatie We vs. Death doorbrak na pakweg 13 jaar de stilte en treedt weer op. In de kleine studioruimte van het platenlabel Tiny Room Records waren enkele tientallen fans van weleer getuige van de wederopstanding van de invloedrijke band.

Invloedrijk? Jazeker. Ook jongere generaties muzikanten die de band nooit live hebben kunnen zien spelen noemen We vs. Death als inspiratiebron. Maar zeker bij leeftijdsgenoten heeft de band naam en faam. Dat bewijst de Waalse band Delwood, die ook in de Tiny Room-studio optreedt. De band vertelt tijdens hun set opgetogen te zijn dat zij bij de herrijzenis van We vs. Death aanwezig mogen zijn omdat die hen sterk heeft beïnvloed. Opmerkelijk detail: Delwood speelt in december ook in België bij nog zo’n postrockband van naam en faam die weer is opgestaan: Karate.

Paul Hoek – de trompettist van We vs. Death – vertelt met lichte gêne over de afgelopen tien jaar waarin niets meer is vernomen van het vijftal. Nieuwe banen, er zijn kinderen geboren; het is een aloud verhaal wat veel bands overkomt. Het leven eist prioriteit tot er weer ruimte ontstaat voor de kunst. Maar ze zijn er weer, en Hoek stelt vast dat hij veel bekende gezichten in het publiek ziet: ‘een beetje ouder, maar het ziet er nog goed uit’. In de zomer van 2022 verschenen social media de eerste berichten dat de band weer bij elkaar was. En er werd een concert in dB’s op 9 december aangekondigd. Dat verkoopt prompt uit. ‘Daar moet je dus lang op wachten, om dat eens mee te maken’, becommentarieert Hoek droogjes.

Maar al op Le Guess Who is het zover en klinkt de instrumentale postrock van de Utrechtse band weer voor het eerst, enthousiast ontvangen door iedereen die zich nog in de kleine ruimte wist te wurmen. En voor de liefhebbers: We vs. Death speelde nummers uit het oude repertoire, van hun albums We Too Are Concerned / We Are Too Concerned en A Black House, A Coloured Home. Op de setlijst stonden The Things You Did, And How To Translate It, Pictures From Stanford, Snow Cushioned The Fall, The Sun en tot slot Black Map. En het klonk weer als vanouds: mooie tapijtjes in elkaar verweven gitaarpartijen, subtiele drums en die snerpende in de toon hangende trompet. Prachtig!

Voor de reünie van de Utrechtse helden speelde – ook niet te versmaden – Belgische band Delwood. Voer voor fans van onder andere Girls Against Boys, want met twee bassen. De band laat in Utrecht zien dat ze hun complexe en dynamische muziek live perfect reproduceren. Het is dynamisch. Ze schakelen zonder problemen van ingetogen naar groovende harde passages. Het kwartet speelt composities van hun vorig jaar verschenen prima album Delwood: een avontuurlijke mix van jazz, krautinvloeden en mathrock, en dat allemaal met een eigen smoel. Indrukwekkend en een aanrader om te gaan zien mocht je in de gelegenheid zijn.