Na een succesvol ontvangen debuut – in dit geval Uppers (2021) – schijnt een tweede album altijd lastig te maken. Bij de Londense alt-rockers van TV Priest is daar echter niets van te merken, want het resultaat mag er wezen! Toegegeven, ik moest even wennen aan My Other People. De zang van Charlie Drinkwater lijkt in eerste instantie een kruising tussen Jim Morrison, Nick Cave en Joe Casey. Ook de teksten zijn poëtisch en niet rechtlijnig. Daarbij klinkt het ook niet meteen vrolijk, en dat in combinatie met een zon die uitbundig schijnt, maakt dat ik geneigd was om het plaatje terzijde te leggen. Onzin, zo zou blijken, want My Other People is bij vlagen ook positief en na enkele luisterbeurten blijken sommige nummers ronduit opbeurend. 

Dat het viertal dat TV Priest vormt al sinds zijn tienerjaren samen muziek maakt is bij het beluisteren van My Other People niet moeilijk voor te stellen. Alles lijkt te kloppen aan die plaat. Hoewel persoonlijke voorkeuren maken dat het ene nummers sterker aandoet dan het andere, bevat de tweede van TV Priest eigenlijk geen zwakker broeders. One Easy Thing opent het album enigszins in mineur. Drinkwater draagt voor op een wijze die doet denken aan Johnny Cash, Jim Morrison en Dan Bejar (Destroyer) en de muzikale omlijsting lijkt in eerste aanleg sober, maar blijkt rijker dan doet vermoeden. Dit geldt voor veel meer nummers, want gitarist Alex Sprogis weet goed te doseren, waardoor de ritmesectie bestaande uit drummer Ed Kelland en bassist/toetsenist Nic Bueth, alle ruimte krijgt om het tempo te bepalen en de ruimte tussen de zinnen te vullen.  

Op het magistrale Bury Me In My Shoes is dat niet anders. Het refrein laat zich heerlijk meebrullen: “Life only comes in flashes of greatness!” Met de ballad Limehouse Cut neemt het viertal enigszins gas terug. Maar met de strakke drums van I Have Learnt Nothing is het tempo terug. Zelfs gitarist Sprogis pakt hier behoorlijk wat ruimte, en geeft het nummer zo de nodige schwung. Via It Was Beautiful – dat is het zeker – en wederom een ballad, The Happiest Place On Earth, komen we bij de title track. Het is het zoveelste hoogtepunt van de plaat, al steekt dit nummer voor mij wel met kop en schouders boven de overige uit. Dat komt door de lange intro, die begint met een enigszins ontstemde gitaar, een stemmiger brommende bas en retestrak drumwerk, waarna een gitaarsolo voor een thema zorgt dat een regelrechte oorwurm – in de positieve zin van het woord – blijkt. Evenals het nummer dat volgt, The Breaker, dat zowel triest aandoet als vrolijk stemt, doet het mij halvelings denken aan Pixies.  

Via Unravelling en It Was A Gift (zo voelt dit album zeker), die beide fantastische singles zouden zijn, belanden we aan het einde van de plaat, maar niet voordat we nog worden getrakteerd op het poëtische I Am Safe Here, dat redelijk cynisch is, waarna ballad Sunland zorgt voor een rustige afsluiter, waarop het goed mee neuriën is, totdat men de tekst kent, want dan is het meezingen geblazen met het refrein. In mijn geval begint het album hier weer van voor af aan, want My Other People staat al een week op repeat. Mijn vrouw denkt dat ik vrolijk ben, omdat ik zoveel zing. Dat maakt haar ook blij, al vindt ze me te jong om nu al te beweren dat ik in mijn schoenen wil worden begraven.

TV Priest bewijst met dit uitstekende album dat de band zeker geen eendagsvlieg. Sterker nog, ik durf de band gerust in één adem te noemen met Protomartyr en Idles. Vooralsnog toert de band in Engeland, gaat dan naar de VS, maar in oktober staat TV Priest gedurende vier avonden op podia verspreid in ons kleine landje. Gaat dat zien; My Other People is het dubbel en dwars waard.