Nasty Joe uit Bordeaux debuteert met een ep waarover je samenvattend zou kunnen zeggen dat de Franse band het vizier nog niet helemaal scherp heeft staan. Het viertal zegt zich te laten inspireren door postpunk van Shame en Fontaines DC, maar ook Artic Monkeys. Hadden ze Kensington gekend, hadden ze die er beter voor in de plaats kunnen noemen, al dekt ook die referentie niet voor honderd procent wat we in de zes nummers op Deep Side Of Happiness horen. Nee, de nummers verschillen nog zo van elkaar, dat het er veel van wegheeft dat Nasty Joe nog een beetje in een identiteitscrisis verkeert.

Openingsnummer Resign heeft bij de start nog de charme van een alternatieve rocksong dank zij de energieke rollende gitaarriff waarmee de song begint en hoekige zanglijn. De intensiteit wordt geleidelijk opgebouwd tot de explosie volgt er we voor het eerst het bandgeluid van Nasty Joe in vol ornaat horen, en het ‘Kensington-gehalte’ in de overdreven grootse hoogtepunten in het liedje zich ontvouwt. Titelnummer Deep Side Of Happiness is meteen het beste nummer van de ep. Het heeft een pakkend melodielijntje dat keihard aan en uit gaat. De coupletten klinken aangenaam, tot dat refrein er weer keihard invliegt. Geslaagd energiek gebracht liedje.

Voorts is het toch vooral rock in plaats van postrock wat we horen op de ep van de Fransen. En ze dreigen zich ook te vertillen aan zware rock-opera-achtige songs met pianopartijen en ander gefröbel. Discorde Part I en Part II zijn bij vlagen zo bombastisch dat Meat Loaf het graag op zijn setlijst had gezet. Misschien dat de ervaring leidt tot een scherpere keuze, en hopelijk leidt die naar een iets alternatiever geluid zodat postpunk ook echt iets meer postpunk wordt.