Als Spice Recovery inzet, moet ik direct denken aan Idlewild, toen ze nog leuk waren, ten tijde van hun album 100 Broken Windows. Spice uit San Francisco heeft diezelfde gitaarsound en energie, met het vermogen een hartverscheurende melancholische wending in hun liedje te bouwen. Die melancholie komt, zo mogen we aannemen, voort uit de worsteling met verslaving en depressie. In de teksten vertelt zanger Ross Farrar er openhartig over.

Viv, het tweede album van Spice boeit daarom. Herbergt echo’s uit de alternatieve gitaarscene uit de jaren negentig en zo zingt Farrar ook: een beetje afwezig maar toch intens. Any Day Now is naast de opener een prachtige song die bol staat van weltschmerz. En ook het overige materiaal blijkt een groeier. Een droevige gitaarplaat die je langzaam inpalmt. Maar potentieel ook een gevaarlijke voor wie gevoelig is voor dit soort stemmingen.

Een opvallende rol op het album wordt gespeeld door een viool. Die klinkt wat eenzaam en verloren soms, in z’n eentje tussen het gitaargeweld, tot het potsierlijke toe. En toch gaat dat fladderige geluid op den duur werken. Het benadrukt bijna de eenzaamheid die diep in de groeven van deze plaat geëtst is. ‘How we shared the same exile, in the arms of others, still so much loneliness‘.