Het lijkt nog zo kortgeleden dat ik over de ep Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine schreef. Het lijkt zo kortgeleden, dat ik de band King Hannah voor het eerst hoorde. Toch is het ruim een jaar geleden dat ik kennismaakte met de muziek van Hannah Merrick en Craig Whittle uit Liverpool, maar niet getreurd, want nu is daar dan hun langverwachte debuutalbum met twaalf nieuwe nummers. Dat de lat van mijn verwachting hoog ligt, maakt dat ik het voor mij uitschuif om ernaar te luisteren. Spoileralert: dat had niet gehoeven. Waarom niet? I’m Not Sorry, I Was Just Being Me is wederom een verbluffende showcase van het feit dat duisternis en humor, betoverend en opwindend ook prima in gelijke mate kunnen opgaan. 

Opvallend aan het album is dat Merrick en Whittle aan weinig woorden genoeg hebben. Liever laten ze de muziek voor zich spreken, lijkt het, terwijl ze qua lyrics een balletje opgooien, waar de luisteraar vervolgens op mag kauwen, zijn eigen verhaal van mag maken. Zo staan er maar liefst drie instrumentale nummers op het album en geen van alle, hoe kort ook, doet aan als vulling. Hoewel Hannah op enkele nummers akoestische gitaar ter hand neemt, is ze op geen van de instrumentals vertegenwoordigd. Blijkbaar zijn die meer het ding van Whittle. 

Dat geldt ook voor Ants Crawling On An Apple Stork, waarop Whittle het woord tot ons richt. Alleen daarom al is het de uitbijter van de plaat. Met zijn lijzige stem zingt hij: “What a time to waste our time / That’s what youth was” en daar raakt hij behalve die op zijn gitaar een gevoelige snaar. Hoewel ik het er niet mee eens ben, kan ik me er wel in vinden en dat schuurt. Precies wat kunst moet doen en kunst is het, dit album. Zo voelt het althans, zonder dat het zwart-wit wordt omschreven, of zoals Merrick zingt op The Moods That Get In: “I’m Like The Rain / and you’re like the sea / what ever that means.” 

Behalve dat King Hannah weinig woorden nodig heeft, lijkt het ritme ook aardig vast te liggen. Dat is loom, soms zelfs traag. Het kabbelt voort, maar zonder dat het verveelt. Neem Foolius Ceasar, dat een aardige beat heeft, bijna trip-hop, waarlangs de zang van Merrick voort meandert, zoals Sharon Nelson dat zo goed kon met Massive Attack. Maar vergeet deze vergelijking direct weer, want nummers als het titelnummer, Go-Kart Kid (HELL NO!) en All Being Fine zijn geenszins te vergelijken met die van de band uit Bristol. 

I’m Not Sorry, I Was Just Being Me is als een bubbelbad waarin je heerlijk kunt wegdromen, al dan niet met een glimlach om je lippen vanwege een humoristische tekst zoals in Big Big Baby: “I heard you made a woman pregnant / well I can only wish her well / ‘cause soon you’ll have as bigger baby in the family than yourself” en eenmaal bij slotnummer It’s Me And You, Kid, blijkt het badwater nog even warm als tijdens opener A Well-Made Woman. 

Hoewel de lat hoog lag vanwege het uitstekende mini-album dat eraan voorafging, slaagt King Hannah met vlag en wimpel voor de meesterproef die een debuutalbum nu eenmaal is. Op zondag 17 april staat de band in Bitterzoet in Amsterdam en naar verluidt zijn er nog kaarten. Ik ben benieuwd hoelang dat nog duurt, want wie eenmaal van I’m Not Sorry, I Was Just Being Me heeft gesnoept wil vast meer. Veel meer.