Soon is het duo Liú Mottes en Jochem van Tol. Beide geluidskunstenaars, de een in Amsterdam, de ander in Berlijn. Ze vinden elkaar in experimenten met gitaar, drums en synths. En daar maken ze prachtige filmische composities mee. Die zijn soms ingetogen en hebben het karakter van een soundscape. En soms beuken de drums en geselt Liú Mottes (bekend van de bands Blue Crime en Slow Worries) haar gitaar en lijkt het meer op instrumentale postrock zoals we het kennen van Mogwai. Maar dan nadat Stuart Braithwaite veel heeft geluisterd naar Sonic Youth en Neighbours Burning Neighbours, en de video’s waarin The Notwist live los gaat er bij heeft gepakt.

De track die je tussen alle instrumentale nummers direct bij je lurven pakt is Pool. Dat komt natuurlijk doordat dit nummer ook van zang is voorzien en dan direct het karakter van een liedje krijgt. Maar het is ook een zwoele zuigende track, ingehouden en charmant. Van bijkans buitenaardse proporties is Minimal. De zware bassynth laat je huiskamer rammelen, de track voert je een duistere droom binnen, met flarden zang, fel aangeslagen gitaarakkoorden en drumpartijen gemaakt om indruk te maken. Een beetje Bonde Redhead in sfeer, maar meer psychedelisch en experimenteel. Wonderschoon. Dat geldt evenzeer voor Komodo Dragon, dat verleidelijk toegankelijk klinkt tot halverwege de stoppen doorslaan.

Durf tonen de twee evenzeer. Zo is T’iju T’iju een track van ruim 2 minuten waarin je datgene hoort als je de titel van de track probeert uit te spreken. Het geluid van Atari’s Space Invaders, maar dan vergroot en uit elkaar getrokken. Een experiment dat reliëf geeft aan het album.

Liú Mottes en Jochem van Tol alias Soon, is de ontdekking van de week. Geen gemakkelijke plaat, geen liedjes, maar zuigend boeiend, om hard op te zetten in de nacht, maar pas nadat je het licht in je huiskamer hebt uit gedaan. Ogen dicht…