Altijd tricky, een cover uitbrengen, laat staan een coveralbum, laat staan een tribute-album voor Led Zeppelin! Maar wie anders dan Beth Hart kan dit tot een goed eind brengen? Toch stond ze niet te springen, toen producer Rob Cavallo (o.a. Green Day, My Chemical Romance, Fleetwood Mac) haar voor deze klus vroeg. Ondertussen had hij samen met geluidstechnicus Doug McKean (o.a. Goo Goo Dolls, Gary Clark Jr., Dave Matthews Band) al een supergroep voor A Tribute To Led Zeppelin bij elkaar. Maar Hart aarzelde. 

Naar verluidt zou ze hebben gezegd: “To do Zeppelin, you’ve got to be pissed off to hit that right. I can’t go there; I’ve worked years to put my rage away.” Maar Cavallo hield aan. Hij had haar een geïmproviseerde versie van Whole Lotta Love horen spelen toen hij haar album War In My Mind (2019) produceerde en was overtuigd dat Hart het missende stukje van de puzzel was om dit eerbetoon tot in de puntjes te verzorgen.  

Ondertussen ging Cavallo rustig verder met zijn project. Samen met muzikanten als gitarist Tim Pierce (Bon Jovi, Bruce Springsteen, Tina Turner), op bas bassist Chris Chaney (Rob Zombie, Jane’s Addiction, Slash), toetsenist Jamie Muhoberac (Bob Dylan, Iggy Pop, Rolling Stones), en drummers Dorian Crozier (Celine Dion, Miley Cyrus, Joe Cocker) en Matt Laug (Alanis Morissette, Alice Cooper) nam hij diverse nummers op die werden verrijkt met orkestarrangementen van David Campbell (Muse, Aerosmith, Beyoncé). En toen kwam Corona… en de wereld ging in lockdown… en de muziekindustrie kwam tot stilstand. Het bleek genoeg om Hart pissig genoeg te krijgen; ze was er klaar voor.  

A Tribute To Led Zeppelin zet met negen nummers het enorme spectrum dat Led Zeppelin beheerst in het zonnetje: psychedelische en stevige rock, blues, folk, jazz, prog, funk en soul komen caleidoscopisch voorbij. Vanaf het eerste nummer gebeurt dat niet zachtzinnig. Hart en consorten starten vol gas met Whole Lotta Love, dat een geweldige psychedelische interlude met veel percussie herbergt. Niets wijst erop dat iemand zich inhoudt, Hart zeker niet. Via een – mede door de orkestarrangementen – uitmuntende versie van Kashmir, dat met 47 jaar het jongste nummer is op het album, komen we bij een bijna feeërieke versie van Stairway To Heaven, een betrekkelijk rustpuntje, voordat het funky The Crunge uit de speakers schalt. Net als op Houses Of The Holy (1973) wordt het gevolgd door Dancing Days, alleen is het in dit geval in de vorm van een medley met When The Levee Breaks, het slotnummer van het legendarische album IV. (1971) 

We blijven op IV, want de medley wordt gevolgd door Black Dog, dat Hart op het lijf geschreven lijkt. Het is het moeilijk voor te stellen dat de muziek die zij op dit album vertolkt ongeveer even oud is als zijzelf. Het is hoe dan ook lastig te bevatten dat de nummers die inmiddels een halve eeuw oud zijn zo fris en fruitig klinken. En het gaat maar door, want Black Dog is niet uitgeraasd of we worden opnieuw verrast met een medley. No Quarter gaat mooi over in Babe I’m Gonna Leave You Now, van het titelloze debuutalbum van Led Zeppelin uit 1969 en Hart laat ten overvloede horen dat ze behalve rock ook thuis is in soulvol gezongen blues. Als deze plaat haar geen lidmaatschap oplevert van de Rock and Roll Hall of Fame, waar Led Zeppelin in 1995 tot toetrad, dan eet ik het album op. Wie nu nog twijfelt of ik die weddenschap moet aangaan luistert vooral eens naar het voorlaatste nummer Good Times Bad Times dat niet eens drie minuten klokt en ons dus op een holletje leidt naar de orkestrale ballad The Rain Song, waarmee het album wordt afgesloten. 

Covers kunnen een enorme valkuil zijn, maar wanneer ze zo goed worden uitgevoerd dat ze de originelen naar de kroon steken, kan het een verrassend album opleveren. A Tribute To Led Zeppelin van Beth Hart is zo’n album. Het bevat een keur aan nummers, zonder dat het de pretentie heeft om volledig te zijn. Hoe zou dat ook kunnen met het oeuvre dat Robert Plant, Jimmy Page, John Paul Jones en John  Bonham hebben opgebouwd? Ik benijd Hart en Cavallo dan ook niet om de keuzes die zij hebben moeten maken en put hoop uit het feit dat Led Zeppelin diverse albums heeft uitgebracht die slechts genummerd waren (II, III, IV) en dat dit ruimte biedt voor een vervolg van deze geslaagde onderneming.