Het post-punktrio Bambara uit New York maakt gebruik van loopmachines en diverse lo-fi software waardoor met gemak een donkere sfeer wordt neergezet. Energiek aan ene kant en meeslepend aan de andere, zonder dat er uitgesproken veel vaart in de nummers zit. De luisteraar wordt als het ware gegrepen door een onderstroom, die ervoor zorgt dat zijn aandacht niet verslapt.  

Op de ep Love On My Mind, die zes nummers telt, is het alsof Bambara de tijd vertraagt waardoor hij langer lijkt te duren, dan het kleine half uur dat de display van de speler aangeeft. Dat is knap en absoluut geen straf. Het album heb ik zelf regelmatig op repeat staan zonder dat het een moment gaat vervelen.  

Openingsnummer Slither In The Rain is een goede binnenkomer. Synths en high hats over een lome beat leggen een minimale basis waarover de koffiebruine stem van zanger/gitarist Reid Bathe aangenaam tot zijn recht komt. Op Mythic Love gaat het tempo flink omhoog, zonder dat dit ten koste gaat van dramatiek. Gitaren snijden als het ware door de dikke brij van bas, drums en synths die als een verduisteringsgordijn achter de zang van Bathe hangt. Overigens is hij niet de enige die we hier horen, want we horen ook de stem van Bria Salmena die tegen de zijne aanschurkt zoals Kate Pierson dat ooit deed bij Michael Stipe. 

Op Birds, een duister klinkend liefdesliedje, dat tot de titel van de ep heeft geleid, gaat het tempo weer omlaag. De bas is vet, de beat ook, maar het zijn de synths en bij vlagen de gitaren die zorgen voor een enigszins vervreemdende melodie, waardoor het accent hier meer op het instrumentale dan het vocale ligt. Het wordt gevolgd door Point And Shoot, dat obscure scènes beschrijft zoals “the pretty faces of rooftop girls / standing shoulder-to-shoulder, naked figures with their hips cocked” en Feeling Like A Funeral, dat ondanks de titel verrassend fris klinkt. Op slotnummer Little Wars verdicht de sound weer en worden we getrakteerd op een aangrijpende, bijna desolaat aandoende finale. 

Hoewel Bambara reeds sinds 2009 actief is, brak de band niet eerder door bij het grote publiek. Als er een plaat is waar dit mee kan, dan is dat Love On My Mind. Het geluid en de sfeer zijn doordesemd met een prettige zweem jaren-80, zonder dat het te retro klinkt en mede daarom zou deze release dus zomaar eens de verdiende doorbraak kunnen betekenen.