De regio Arnhem-Nijmegen is op de editie 2021 van Left of the Dial opvallend goed vertegenwoordigd. Maar liefst drie bands uit het alternatieve circuit van de twee steden die elkaar goed kennen en onderlinge banden hebben, komen laten zien wat ze kunnen: Paracetamøl, Jellephant & The Phantoms en Shaemless. „Misschien een beetje raar, want Arnhem en Nijmegen is ook een soort derby, maar in de muziek gaat het goed samen”, grapt gitarist Tom Brouwers van Shaemless. Nadat Paracetamøl en Jellephant & The Phantoms eerder dit jaar spetterende postpunkplaten uitbrachten, ligt nu het debuut van Shaemless klaar om naar buiten te brengen. Maar eerst knallen op Left of the Dial, vertellen Tom Brouwers en bassist Pepijn Rondon Guasque.

Left of the Dial is van 14 tot en met 16 oktober op diverse locaties in Rotterdam. Shaemless speelt zaterdag 16 oktober in Perron. Paracetamøl op zaterdag in V11 en Jellephant & The Phantoms in NSR. Voor het complete programma van Left of the Dial kun je terecht op de festival website. Het festival is uitverkocht. Maar niet getreurd, ook zonder een kaartje kun je de sfeer op zaterdag meebeleven: er is een gratis dagprogramma.

Shaemless heeft een bijzondere historie. Tom Brouwers, drummer Cyril Rommens en zanger Daan Sturm spelen al sinds zij 12 jaar waren met elkaar in een band. Eerst nog op een zolder, lawaai maken en covers proberen te spelen. Nadat een bassist zich bij het gezelschap voegde werd het iets serieuzer, is een ep opgenomen en wonnen ze een bandwedstrijd. Maar van het postpunk-viertal zoals we ze nu kennen is pas een jaar of vijf sprake, nadat bassist Pepijn Rondon Guasque zich bij de band voegde. Vanaf dat moment is echt serieus werk gemaakt van repertoire schrijven, epos opnemen en shows regelen. Ook Pepijn, die twee jaar ouder is dan zijn bandmaten, is een jeugdvriend. „Ja, wij kennen elkaar ons hele leven al zo’n beetje”, grinnikt de bassist. „Sinds we een jaar of twee zijn kennen we elkaar al. En de andere drie zijn al wel zo’n twintig jaar bevriend met elkaar.”

Maakt dat het niet kwetsbaar, als samen spelen in een band wordt gecombineerd met een innige vriendschap? „Valt wel mee”, zegt Rondon Guasque. „Ik hoor wel eens van andere bands dat zij meer bezig zijn met een soort psychologische therapiesessie dan muziekmaken. Bij ons gaat het makkelijker in de omgang met elkaar. Als je iets zegt is het gewoon cool en wordt het niet opgevat als een persoonlijke aanval. Er is weleens gedoe over hoe we iets willen aanpakken of wat er in een nummer moet gebeuren, maar onderling zijn nooit echt persoonlijke problemen.”

De band oefent in een studieruimte in Milsbeek. Die plek stelde ze in staat om tijdens de pandemie door te werken aan de debuutplaat. „Wij zijn gewoon doorgegaan, en nu hebben we een album”, grinnikt Rondon Guasque. Wanneer die wordt uitgebracht is nog ongewis. De band twijfelt over het juiste moment; „We willen er alles uithalen wat er in zit. Het is lastig”, legt de bassist uit. 

Bij het opnemen van de plaat werkten ze samen met producer Matthijs Kievit. „We hebben een keer een single met hem opgenomen. De audiokwaliteit was toen ineens tien keer beter dan de dingen die we zelf hadden opgenomen. Dat heeft te maken met opnametechniek en hij gebruikt goede microfoons. De opnamen die we eerder zelf maakten samen met een vriend, dan klonk een bas niet als een bas. En nu wel!” Alles is zoveel als kan live opgenomen. Shaemless moet het hebben van de energie. Die is zo op de band gevangen. „Dat is best moeilijk, maar dat heeft Matthijs Kievit heel goed gedaan”, vindt Brouwers.

Wie de ep’s van de band hoort en het werk dat tot nu toe naar buiten is gekomen voor de aanstaande debuutplaat, merkt dat Shaemless muzikaal redelijk koersvast is. „Toch is er met de plaat wel iets veranderd”, werpt de bassist tegen. „Het is wat meer experimenteler, en qua sound is het veranderd. Maar er zit ook nog steeds veel energie in en tempowisselingen. Brouwers: „En Daan is meer als zanger gaan optreden. Ook de thematiek is veranderd. Als je wat ouder wordt ga je andere dingen spelen. Qua teksten, maar ook wat betreft het gevoel en de energie. Nu gaat het meer over onzekerheid bijvoorbeeld. De eerste nummers voor de plaat zijn ook geschreven aan het begin van de pandemie. Toen was er nog veel onduidelijkheid over wat er zou gaan gebeuren.” Rondon Guasque: „Vroeger was het meer raggen denk ik. Gewoon gaan. Nu proberen songtechnisch vette dingen in elkaar te zetten.” Een verandering is er ook in sfeer, vinden de twee bandleden. De muziek wordt meer stemmig, meer postpunk dan garage. Alsof de muziek van Shaemless samen met de bandleden volwassen wordt. Ook dat komt als van nature met de leeftijd – de bandleden zijn tussen 24 en 26 jaar oud – en de dingen van het leven die je in die tijd meemaakt; liefdesverdriet en zo. „Ja, de frustratie eruit. Dat is wel zo ja. Als wij geen muziek zouden maken werden we allemaal depressief”, zegt de bassist lachend. 

De band is blij weer live te kunnen spelen. Onlangs deed Shaemless al Rotterdam aan en speelde voor dertig mensen gefixeerd in stoelen in Roodkapje. „Dat was echt vet”, vertelt de basis verrassenderwijs. Er waren dertig mensen maar het voelde als honderd.” Nu roepen de twee in koor dat ze erg veel zin hebben in hun show op Left of the Dial. „We hebben ook al in Arnhem gespeeld, zijn nu een beetje warm en kunnen gaan knallen”, zegt Tom Brouwers vol overtuiging. En waar gaan ze zelf nog naar kijken? DEAFDEAFDEAF is de spontane tip. „En Jellephant en Paracetamøl natuurlijk”, vult Rondon Guasque aan.