Zo enorm lang spelen de jongens van Paracetamøl nog niet met elkaar en toch hebben ze in die korte tijd al een live-reputatie opgebouwd die je met een betonhamer niet meer omver krijgt. Nu wil het wel eens verkeren met dat soort bandjes die live de ene na de andere zaal op zijn kop zetten; dat ze die energie en dat gevoel maar niet gevangen krijgen in de groeven van een plaat. Het moet me van het hart, ik hou meer van Metz op het podium dan wat ze – tot nu toe – presteren op geluidsdragers. En laat het zooitje ongeregeld uit Arnhem en omgeving daar nu een voorbeeld aan nemen… dus houden we ons hart vast als we gaan luisteren naar hun debuutplaat Behave.

Maar de angst blijkt ongegrond. Snotverdomme, wat een smerige schop voor je reet is die plaat geworden! Ze hebben het dan misschien ook gewoon heel slim aangepakt: net helemaal warm gespeeld in de Popronde, zo de studio in. En dan mogen opnemen in de Wisseloord Studio’s onder leiding van een ervaren producer – Matthijs Kievit – die graag live opneemt. Tja, dan staan alle seinen bij voorbaat op groen.

Spetterende noisy punkrock krijg je door je strot geduwd gedurende 11 liedjes. Met teksten waarin Joey Pechler al zijn opgekropte gevoelens er in korte tijd uitspuugt en zaadjes zaait om je als jong volwassene mee te kunnen identificeren. Helemaal raak.

Gelukkig trapt de band ook niet in de valkuil om elf nummers lang voluit te gaan. Dan slaat zo’n album voor een luisteraar in de woonkamer toch al snel een beetje dood, of je moet genoeg speed achter je kiezen hebben om het vol te houden. Nee, er zit gelukkig een mooie spanningsboog in Behave. Na vier knallers volgt Unbiased, een fijn groftandig maar rustig nummer met een lekker melodielijntje. Ook Black Sugar en Behave gaan qua tempo niet tot het gaatje, en dat geeft de broodnodige lucht.

Titelsong Behave is een heerlijk springerig post-punk liedje dat om allerlei redenen als een zwerende vinger uitsteekt op het debuut van Paracetamøl, in positieve zin wel te verstaan. Het arrangement doet wat denken aan hoe Deeper het aanpakt: ingehouden stukjes die leunen op rafelige ragfijne gitaarlijntjes worden afgewisseld met stevige stampmomenten. Heerlijke song, instant nederpop-klassieker.

Na de adempauze mag het dan weer los zonder dat het verveelt. En eindigen we met Ouf. Over dat liedje melden de heren dat de titel een uitroep is voor als je een uitzonderlijk aantrekkelijk iemand ziet. Maar het is misschien ook een mooie samenvatting voor Paracetamøls debuut: Ouf!