Gooi in een mixkom een snufje Blonde Readhead, een hele forse hoeveelheid Oh Sees/Thee Oh Sees/Osees/The Oh Sees en een paar Hollandse muzikanten uit verschillende bandjes, even goed roeren, en wat krijg je dan?

Hele goede zet van Jelle Haagsma om het eens over een andere boeg te gooien bij het opnemen van zijn liedjes. De Arnhemmer was het gewoon zichzelf een poosje op te sluiten en in zijn eentje te sleutelen aan zijn albums. Niks mis mee, want de muziek die hij onder de naam Jellephant uitbrengt mag er zijn: slimme gitaarliedjes met een shoegaze inslag. Maar, potverdomme, Spills is toch echt van een andere orde. Waarom? Omdat hij zijn nieuwe plaat opnam met zijn liveband The Phantoms, met daarin muzikanten van Paracetamøl en Christopher Walkman. De tien liedjes – in feite 9 songs en een korte soundscape – zijn in twee dagen tijd op de band geslingerd. Die spontaniteit – en de haast – spettert er vanaf. Het resultaat is een rauwe energieke plaat zonder poespas die mij vrolijk maakt en waar ik niet op stil kan blijven zitten.

Het nieuwe album van Haagsma schiet uit de startblokken met Spill. We horen in elkaar verweven gitaren die een geluidsbeeld neerzetten dat we kennen uit de betere en helaas vervlogen dagen van Blonde Redhead. De drums stuwen het vingervlugge gitaarspel voort, het klinkt aangenaam opgejaagd, alsof we de treindeuren voor onze neus zien sluiten na een sprint van een paar honderd meter. De stem lijkt er los van te staan. De effecten leggen de zang er vet bovenop, een beetje psychedelisch doet het aan, als bij de Oh Sees. De zanglijnen zijn eigenaardig, met een goed gevoel voor popmelodieën maar tegelijk een tikkie krankzinnig.

Spill is een topliedje. Precies zoals je het graag hoort als je van gitaarbandjes houdt die een punkattitude combineren met muzikaliteit. Rip is een volgend goed voorbeeld. Het zet in met een feedbackende gitaar en gaat op een gezapig tempo waar Creedence Clearwater Revival zich niet voor zou hebben geschaamd op pad. Maar al snel gaat de band over in een stampend refrein en scandeert Haagsma bezeten zijn teksten. De volledig uit de hand lopende gitaarsolo is misschien wel het hoogtepunt in deze krankzinnige track.

Rip is met al zijn gekheid echter een uitzondering op de plaat. Meer horen we puntige slimme gitaarliedjes waarin de sound van de gitaren de slagroom op de toch al niet te versmaden taart is. Prachtig, het is genieten in Pigs bijvoorbeeld, waar harde en zachtere stukken elkaar smaakvol afwisselen en het weer aanvoelt alsof we te laat komen op onze afspraak.

Wat Spills tot een van de beste gitaarplaten van het moment van Nederlandse bodem in dit genre maakt is de combinatie van spontane rauwheid en het vermogen van Haagsma om perfecte liedjes te schrijven met een goed gevoel voor pakkende melodieën. Dat hoor je bij uitstek in uitblinkers als Normal Ones, Sweet en Smug.