Schiet mij maar lek. Als Huub van der Lubbe wereldberoemd in ons land kan worden met rijmen als ‘en jij daar voorin naast me, met die jurk van toen weer aan, dat is een hele tijd geleden, zou die je nog staan?’, waarom kennen wij André van Noord dan niet? Wat is er in hemelsnaam mis met onze smaak?

André van Noord verliet deze planeet op 54-jarige leeftijd. Hij was dertig jaar lang model en fotografeerde. En hij schreef, ook liedjes. Arnold de Boer (The Ex, Zea) beschrijft hoe hij hem leerde kennen in 2014. Van Noord reed in een witte Mercedes en bood zijn diensten aan om artiesten te vervoeren tijdens festivals georganiseerd door The Ex. Backstage vertelde Van Noord eens besmuikt dat ook hij muziek maakte. Dat werd opgepikt door Corno Zwetsloot, die hem prompt uitnodigde in zijn studio in Voorhout om eens wat van die liedjes op te nemen.

Zo startte de muzikale loot aan de veelzijdige carrière van de man die in een memoriam in het Parool werd omschreven als ‘een jongensachtige verschijning met dezelfde sexy swing in de heupen als Mick Jagger, de rauwe uitstraling van Iggy Pop en het gevoelige, poëtische hart van Nick Cave’.

De ontmoeting met Van Noord is veel mensen kennelijk niet in de kouwe kleren gaan zitten. Op 17 september schijnt een album met 12 liedjes van Van Noord, liefdevol samengesteld door mensen die hem kenden en Arnold de Boer in de eindfase achter de knoppen. Een plaat waaraan Van Noord zelf noest doorwerkte, ook nog nadat zijn vroegtijdige dood zich aankondigde. Want het moest er komen. Daaraan is de rauwe titel ook ontleend: Van Noord belde terwijl hij werkte aan zijn liedjes Arnold de Boer op een dag op en sprak die tekst uit om daarmee de kern van zijn muziek samen te vatten: de liefde, de dood, daar gaat het godverdomme om.

De twaalf liedjes op de plaat van André van Noord zijn rauw, direct, het hart op de tong. Dan eens stilletjes, dan eens met emotie en drift uitgevoerd. Met humor ook, als hij in De Gracht herhaaldelijk vol vuur zingt ‘ik ben het niet met je eens’, sluit hij de tirade prachtig relativerend af af met ‘… vandaag’. Vaak horen we enkel een akoestische gitaar en die stem. Werk van een oorspronkelijk artiest, moet je dan netjes zeggen, om er technocratisch ook het woord naïef nog bij te laten vallen. Maar het is om in stilte naar te luisteren, Pokon voor het hart.

Het is een samenraapsel van opnames. Vier nog met Corno Zwetsloot, die niet lang daarna zelf overleed. Maar ook opnamen gewoon met een telefoon gevangen, in de huiskamer in Wormer. En misschien is het raar, maar juist de laatste twee met een telefoon vastgelegde liedjes raken mij het meest. Je hoort een mens op zijn puurst terwijl hij zich zonder remmingen uit. ‘Loop van hier met mij naar het gras, en ik laat je zien hoe mijn moeder was, zij danste ergens boven mij, en ik danste en was als zij, nooit verga jij, nooit verga jij, nooit verga jij in mijn hart’. Huub van der Lubbe, eat your heart out.