Low’s album Double Negative uit 2018 is alom bejubeld en eindigde hoog in de jaarlijstjes, toch is het de vraag hoe vaak de plaat daarna nog op de draaitafel is beland bij wie ‘m aanschafte. Nu is commercieel succes niet echt een prioriteit voor Mimi Parker en Alan Sparhawk, dus is er objectief geen reden om voort te gaan op het gruizige vooruitstrevende pad dat het duo is ingeslagen. Met nieuwsgierigheid waar die weg naartoe zou leiden, is dus uitgekeken naar het vervolg. En dat ligt nu in de winkels en roept de vraag op of Hey What opnieuw door critici op het schild zal worden gehesen. Want Low bouwt wel voort op hun ervaring met Double Nagative, maar probeert én extreem én toch net wat toegankelijker te zijn. En vooral dat laatste zal ze misschien niet door iedereen in dank worden afgenomen en misschien worden gezien als een stap terug.

Niet door mij. Ik had zo mijn bedenkingen bij Double Negative, afgezien van de bewondering voor de experimenteerdrift en durf. De indruk dat Sparhawk ook zelfdestructieve neigingen heeft maakt het ook wat ongemakkelijk om dit aan te horen. En naast momenten van grote schoonheid kenmerkte de plaat zich ook door stukken die zeer deden aan je oren. Je kunt ook te ver gaan.

Hey What gaat wat betreft het experiment met de instrumentatie verder op de weg die Low kiest. Opnieuw werkt het duo samen met producer BJ Burton (Bon Iver, Sylvan Esso) en dat zorgt dus weer voor extreme geluiden. Instrumentaal There’s a Comma After Still is in deze zin het meest extreem en in feite bijna twee minuten pulserende noise. Op het album worden verschillende tracks aan elkaar geregen en ook dat zorgt voor boeiende maar evenzeer voor luisteraars uitdagende momenten, zoals de overgang van opener White Horses naar I Can Wait. Een dikke anderhalve minuut hoor je weinig anders dan keihard pulserende afgebeten tonen. En wat te denken van de harde en stuiterend afgebeten noise waarmee een nummer als More opent. Niet voor de faint harted.

Wat het tóch een stuk toegankelijker maakt ten opzichte van de voorganger is het feit dat de zang niet door de mangel is gehaald. Mimi Parker legt in een interview met MuziScene uit waarom die keuze is gemaakt. In alle nummers op Hey What sprankelen dus de melodieuze zanglijnen van Sparhawk en mag de stem van Mimi Parker ons als een sirene betoveren. Prachtige zangmelodieën zoals we dat ook kennen van het oude conventionele werk van Low. Zo natuurlijk en makkelijk klinkend dat het na een keer horen lijkt alsof je het lied al jaren kent.

Low’s nieuwe levert zo weer tal van kippenvel momenten op. I Can Wait, All Night, Disappearing, Days Like These, The Price You Pay; het zijn stuk voor stuk prachtige nieuwe Low-composities met zowel melodieus als tekstueel veel zeggingskracht. Er zit werkelijk geen zwak moment tussen.

Dat dit nieuwe album iets vriendelijker klinkt, betekent voor fans van Low die bij Double Negative zijn afgehaakt omdat ze het té vonden, deze plaat toch weer moeten gaan checken. Even doorbijten loont. En wie juist is gevallen voor dat uitzonderlijke experiment moet dat zeker ook doen, om te horen of het hen nog ongewoon genoeg is.