Kijk, je hebt platen waar je van gaat houden omdat ze steengoed zijn, baanbrekend, bewonderenswaardig, verbazingwekkend, een echte groeier. En je hebt van die platen waar je van gaat houden omdat ze gewoon heel erg leuk zijn. Liefde op het eerste gezicht. Vaak geen blijvertjes, maar wel brengers van instant geluk. En altijd leuk om die jaren later weer eens op te zetten.

In de laatste categorie valt Colleen Green’s nieuwe album Cool. Ik kan het wel van de daken schreeuwen: ik ben verliefd. Wat een levensvreugde geeft deze plaat. En dat begint echt bij de eerste bastonen van openingsliedje Someone Else. Cool is zo’n plaat waar alles aan klopt. De liedjes zijn super pakkend, met een rauw randje maar wat voor mij altijd een grote plus is, is dat het heerlijk recht-toe-recht-aan klinkt. De instrumenten klinken allemaal vet en lekker zonder dat er te veel trucjes of eindeloze hoeveelheden overdubs zijn gebruikt; knap productiewerk.

Tien liedjes krijgen we om de oren en er zit nauwelijks een zwakke broeder tussen. Ze zijn allemaal van het simpele Weezer-type met dito teksten. Gitaarliedjes met ijzersterke refreintjes, nooit op een te hoog tempo gespeeld, op het gehoor met veel plezier gemaakt met het doel plezier te verspreiden. Uitbijter is Natural Chorus. Het simpele thema waarop het nummer is gebouwd wordt schier eindeloos herhaald. Het heeft in tegenstelling tot de overige puntige liedjes dus een kraut-karakter. Dat werkt lang bedwelmend. Alleen erg jammer dat Green kennelijk geen lekker slepend refreintje wist de verzinnen, want wat ze hier op die plek neerzet slaat als een tang op een varken. Gelukkig duurt het maar kort en hervat het betoverende thema weer. En om in de zeurmodus te blijven: Green pleegt bijna heiligschennis met het liedje I Wanna Be A Dog. Dat doet natuurlijk denken aan de klassieker van The Stooges, maar komt daar uiteraard nog geen mijlen ver bij in de buurt en moet je denk ik ook gewoon van af blijven.

Persoonlijk favoriet is I Believe In Love, een lome track waarin de gitaren dissonant mogen bijten, op een manier die we kennen van Juliana Hatfield.

Dank Colleen Green voor een straaltje zonneschijn in deze natte donkere zomer!