Even schrik ik, bij de eerste tonen van Not Me Anymore dat het nieuwe album van de Schotse formatie We Were Promised Jetpacks aftrapt. Adam Thompson zingt deze trage track in de overtreffende trap, waarbij je gaat twijfelen aan de oprechtheid. Nee toch, hoor ik mezelf denken. Zijn ze nu echt aan het doorschieten in Schots melodrama? Gaat het verder bergafwaarts met de Jetpacks?

Ik moet me bekennen als een fan van We Were Promised Jetpacks. De adoratie bereikte een hoogtepunt met Unravelling, een uitmuntend rockalbum waarin de Schotten hun geheel eigen geluid en melancholische indie tot volle wasdom brachten. Maar daarna kwam er toch de slijt op. The More I Sleep The Less I Dream miste de pit van de voorgangers, de Jetpacks dreigden onder het gewicht van hun eigen naar bombast neigende muziek te bezwijken.

Maar de hemel zij geprezen, ze zijn terug met een album waarin ze er in slagen om de bombast te combineren met frisheid en pit. Enig minpuntje vind ik zelf dat de productie bijkans verzuipt in de zee aan reverb, maar anderen zullen dat misschien juist wel passend vinden bij de Schotse storm die de Jetpacks op ons loslaten.

De melodramatische start van het album zij ze vergeven. Fat Chance volgt en blaast alle traagheid uit de band. De ritmesectie zet een strakke pas in en de bas volgt soepel met mooie loopjes die toch alle ruimte laten aan speelse gitaarpartijen, staccato toetsen en de lange uithalen van goudkeeltje Adam Thompson. Hij etaleert zijn ijzersterke zanglijnen, langgerekt, als een oerschreeuw, een huilende wolf, de pijn lijkt tastbaar. Dat is deels kunde, deels simpelweg te danken aan biologie. Maar zeg nu zelf, als je een stem zou willen construeren die droefgeestigheid verbeeldt, dan kom je hier uit.

Is Fat Chance mede dankzij de lekker bekkende titel in de refreinen nog aardig poppy van aard, All That Glittered vliegt uit de startblokken met gruizig gitaarwerk en de band op vol volume, om dan smaakvol gas terug te nemen en weer ruimte te maken voor een prachtige zanglijn met frasering voorzien van een licht maar prettig Schots accent. Prachtige en knap geschreven song met zo’n geweldige dramatische brug waarin de band in volume opbouwt tot een stuiterende climax.

Op Enjoy The View komt daarna de ene na de andere adembenemende track langs. Don’t Hold Your Breath For Too Long begint ingehouden maar bouwt dan weer uit tot een bijna swingende rocktrack waarin snelle speelse gitaarpartijen lucht en licht brengen in de melancholie die Thompson er met bakken tegelijk uitgooit. Ook loodzware ballades als What I Know Now zijn in tegenstelling tot de opener geloofwaardig en meeslepend, vooral door het onnavolgbare vocale werk en de ogenschijnlijke openhartigheid in de teksten. Achter zinnen als ‘For the record I have given up, to say that I’m not good enough’, kun je een scheepslading aan persoonlijk verdriet vermoeden.

De zinsnede ‘All I want to do is get high and enjoy the view‘ levert ons de titelverklaring in het uptempo en opnieuw poppy nummer If It Happens. Uitstekende track om in de auto het gaspedaal extra ferm in te drukken en mee te brullen. En zo kunnen we doorgaan, want ook walsje I Wish You Well bekoort me, funky Blood, Sweat, Tears heeft zo’n refrein om spontaan van in tranen van geluk te schieten, in Nothing Ever Changes zien we gelukkig weer even de boze Schotten en gaat de band scheurend vol gas, Just Don’t Think About It geeft even een adempauze en kun je je wanen op de top van een heuvel aan zee in Fyfe en Making Up My Mind sluit de plaat waardig af met een vurige climax waarop je kunt headbangen en je keel schor zingen.

Enjoy The View is voor de Jetpacks wat mij betreft een ‘return to form‘, een Schotse storm die mij overweldigt en aangenaam melancholisch stemt. Om keer op keer op te zetten de komende herfst.