Gelukkig gebeurt er ondanks corona toch steeds meer op muzikaal gebied. Bands stoffen oud materiaal af en brengen het opnieuw uit en er verschijnen ook steeds meer nieuwe platen. Vaak lagen nummers en soms complete albums dan al enige tijd op de plank, maar soms staat er ondanks de gure tegenwind die het muzikale landschap nu al ruim een jaar teistert een compleet nieuwe band op. Een goed voorbeeld is de Nijmeegse alternatieve rockformatie The Giant Low. 

Bij The Giant Low denk ik aan een gigantisch dieptepunt of een kolossale depressie, maar daar is geenszins sprake van bij het beluisteren van de vier nummers tellende ep Wonderful and Dark. Een goed gekozen titel, want donker klinkt het zeker maar somber worden we er niet van. In de bio van de band staat dat hij muziek maakt die lijkt op het Portugese woord saudade. Nu is dit een van de moeilijkst vertaalbare woorden ter wereld, maar termen die dan worden gebruikt zijn melancholie, verlangen, gemis, heimwee en dat valt wel terug te horen in de klanken op de ep Wonderful and Dark. 

Neem The Other Me, dat verhaalt over een persoon, die een storm in zich voelt woeden, terwijl hij een hem onbekende stem hoort zeggen wat hij moet doen. Die persoon lijkt hem beter te kennen dan hijzelf, maar ‘the other me’ is hij zelf en hoewel hij zich niet op zijn plek voelt, wil hij niets liever dan thuis zijn. Het ruim vijf minuten durende nummer wordt keurig opgebouwd. Diverse lagen, waaronder een stevige drum en grommende bas, worden zorgvuldig uitgesponnen terwijl een regelmatig terugkerend gitaarriffje zorgt voor een catchy geluid, waardoor het nummer prettig blijft hangen.  

Elation is ook een goed voorbeeld. Het klinkt donker maar heeft wel een licht refrein, waardoor het goed blijft hangen. Bij vlagen heeft het wat weg van Interpol. De ep begint met de single Gates of Hell, die in 2020 verscheen en goed werd ontvangen en eindigt met het titelnummer, Wonderful and Dark. Ook hier valt op dat The Giant Low zich niet overhaast in een nummer stort. Het venijn zit hem in de staart, want de muziek wint in het laatste kwart van de track aanzienlijk aan intensiteit. En dat is fijn! Maar ook wat laat.  

Misschien is dat dan ook het enige puntje van kritiek op deze beloftevolle ep: in de nummers schuilt een verborgen energie, die al dan niet bewust wordt getemperd. Wat mij betreft mogen de teugels dus worden gevierd en dan zal The Giant Low zelfs met dit handvol nummers een zaal aardig op stelten weten te zetten.