Do Nothing uit Nottingham heeft vanaf vandaag twee hele EP’s op hun naam staan. Vorig jaar verscheen Zero Dollar Bill, vandaag Glueland met welgeteld vijf tracks. Als je de punten tussen de twee EP’s aan elkaar verbindt en extrapoleert in gedachten die stijgende lijn, dan vragen we ons af waar dit in hemelsnaam gaat eindigen.

Het titelnummer trapt af met een vette bassynth en een stevige beat. Pakt je direct in. En als het nummer dan stuiterend lekker uit het spoor loopt met een zwaar overstuurde gitaarsolo, is er van aanvankelijke weerstand niets meer over. Do Nothing laat ons vanaf nu niet meer los. Maken ze het nog af ook met Uber Alles; een titel die nieuwsgierig maakt, en een baslijn om te zoenen.

Zanger Chris Bailey vindt vocaal steeds meer zijn eigen stem op deze nieuwe nummers. Hij krult zijn stem net als zijn lijf in vreemde bochten op de altijd dansbare postpunk waarin de baslijn van Charlie Howarth altijd de hoofdrol mag spelen. Je hoort een overdosis aan persoonlijkheid door de microfoon spetteren. Met veel expressie, die doet herinneren aan Suede-voorman Brett Anderson. Maar Bailey heeft a. een aangenamere stem en b. weet een mooi evenwicht te vinden tussen theatraal en zeggingskracht.

Glueland is een enorme sprong voorwaarts voor het Britse viertal. De beschikbaarheid van betere opnamemogelijkheden heeft waarschijnlijk geholpen, waardoor het duistere sfeertje nog beter uit de verf komt. Luister maar naar afsluiter Great White Way, dat onheilspellend, funky en verleidelijk tegelijk is. Glueland EP laat ons smachtend naar meer achter.