Alex Cameron heeft me na een paar tellen al te pakken met de lekkere droge bas die vrolijk grondnoten stampt in melancholisch Candy May. De sound is vet, kan Roosevelt’s disco bijna naar de kroon steken, maar dan in zijn eigen genre. En wat is dat eigenlijk, dat genre van Cameron? Moddervette pop dan maar. Met rake refreinen, prima liedjes en teksten die je met … Lees verder Alex Cameron – Forced Witness
In de jaren tachtig bracht Colin Newman van Wire een paar soloplaten uit waar hij wat experimenteerde met synthesizers. Soms tot op het bot uitgeklede platen met alleen staccato toetsen en zijn stem. Onwillekeurig moet je er aan denken als je luistert naar de eerste plaat van Australiër Alex Cameron. Acht nummers lang hoor je bijna enkel en alleen zijn stem en een enkele toetsenpartij; … Lees verder Alex Cameron – Jumping The Shark
Eens in de zoveel tijd krijg je een plaat in je handen die knispert van de vernieuwing. Een plaat je uitdaagt en je nieuwe vergezichten laat zien en horen. Die je niet direct snapt en je verwondert, maar evengoed betovert. Die je verleidt je eigen grenzen te verleggen. Sleutelplaten zijn dat, in de ontwikkeling van je muzikale smaak. Daarna is nooit iets meer hetzelfde. Je … Lees verder Suuns – Hold/Still
Prettig gestoord trio uit New York dat het presteren op hun single een minuut voor het einde, midden in een chaotische climax, keihard over te schakelen naar een zacht sfeervol gezongen soundscape. Goed voor een welgemeend wtf-momentje. En daar staat deze plaat vol mee. Be Small is de vierde volwaardige plaat van Here We Go Magic. De band maakt zachte indierock met een hoofdrol voor … Lees verder Here We Go Magic – Be Small
