Wat er zoal is verschenen onlangs, en wat je daarvan toch even moet horen, want stel je toch eens voor dat het een album is dat je nooit meer vergeet!

Blonde Redhead – Sit Down For Dinner
Het is bijna tien jaar geleden dat het laatste volwaardige album van Blonde Readhead verscheen. Barragán uit 2014 was niet bepaald een hoogtepunt in hun oeuvre. Matig nieuw songmateriaal weerhield de formatie rond Kazu Makino en de tweeling Amedeo en Simone Pace er niet van om dat jaar in Amsterdam weer eens een prachtig concert voor te schotelen. Live komt het zachtaardige werk van de band scherper uit de verf. De band bestaat dit jaar dertig jaar. Fans van het eerste uur verlangen misschien nog naar de eerste albums, vol noise en experiment, dicht tegen het werk van Sonic Youth schurkend. Na wat verschuivingen in de bezetting is een nieuw geluid ontstaan dat de band nu al decennia kenmerkt. Het zijn rustige nummers, bijna loungy, maar boordevol onbeschrijfelijk mooie melodielijnen. En toch wordt het nooit te gemakkelijk, mede door de eigenaardige stemmen van Makino en Amedeo Pace. De band blijft een gevoel geven alsof je vol verwondering naar een oude surrealistische film kijkt, Die Blechtrommel of het werk van Roy Andersson. Wees gewaarschuwd, die combi maakt het voor velen vast veel te artyfarty. Blonde Redhead plakt de draad – ondanks alles – ferm op met Sit Down For Dinner, waar die vóór Barragán was achtergelaten. Het album is sfeervol, herbergt een paar prachtige composities, maar duurt misschien ook net wat te lang waardoor de zeggingskracht van de liedjes naar het einde van het album een beetje verzuipt in de eigen schoonheid. Blonde Redhead is 6 december te zien in Paradiso. (Section 1 / [PIAS])

John – A Life Diagrammatic
Het is niet eens zo eenvoudig John te vinden op een dienst als Spotify. Op dit podium werd al eens eerder aangekaart hoe handig het is een bandnaam te kiezen die verzuipt in de informatiezee. Maar heb je het duo dan gevonden, dan kan het los. We kennen de twee Londenaren in Rotterdam al van Left of the Dial. Johnny Healy beukt op een gitaar, John Henry Newton op de drums. En daarmee maken ze genoeg lawaai om een band als Metz te koot te staan, en de af en toe brullende vocalen kunnen zich meten met Idles’ Joseph Talbot. Ook hun nieuwe album A Life Diagrammatic staat vol beukende noise uit de hardcore en punk hoek met voldoende melodie om de nummers van elkaar te kunnen onderscheiden. Uitstekende plaat die naar het einde toe alleen maar sterker wordt met bijvoorbeeld Riddley Scott Walker en, meer experimenteel dan het voorgaande, afsluiter The Common Cold, die je gegarandeerd van je verkoudheid afhelpt. (Brace Yourself / Pets Care Records)

Cherry Glazerr – I Don’t Want You Anymore
Dat ze drie jaar doet over een nieuw album rekenen we artiesten niet aan als ze dan ook met iets komen dat de moeite loont. Met I Don’t Want You Anymore krijgt Cherry Glazerr wat ons betreft absolutie voor die zonde. Heerlijk poppy album met hintjes elektro en shoegaze, vol direct pakkende liedjes met refreinen die je mee gaat brullen. Addicted To Your Love opent het album en zet niet de toon. We horen Glazerr zich beklagen, maar met enkel een akoestische gitaar in de hand. Het liefdesverdriet druipt je versterker bijkans uit, Glazerr vertelt haar verhaal niet met ingewikkelde metaforen, zullen we maar zeggen. Gelukkig duurt het gekweel in de opener maar even, en gaan de versterkers aan. Dan blijft de melancholie, maar wordt het ritme in Bad Habbit vrolijker en doet rake elektronica zijn intrede. Glazerr lijkt hier bijna een Roosevelt, maar gelukkig van de iets gedurfder soort, al is een dansbare track als Wild Times wel een erg luchtig tussendoortje. In Touched You With My Chaos gaan de versterkers op tien en klinken de gitaren smerig en slepend waar de lichte zangstem van Glazerr doorheen huppelt. De gitaren domineren in meer songs, zoals Soft Like A Flower, dankzij het shoegaze tintje wel een van de favorieten. Cherry Glazerr toont met dit album een vaardig liedjesschrijver te zijn, dat vooral door de gitaargeoriënteerde liedjes de moeite waard is. Een album ook dat weer een hele generatie in hun ‘coming of age‘ fase van een lekker intense soundtrack voorziet. Lekker grienen bij Sugar joh, als die gitaarsolo inzet; heerlijk! (Secretly Canadian / Konkurrent)

My Ugly Clementine – The Good Life
Al even uit, maar ze spelen 2 oktober in Paradiso, dus nog even een reminder. Want zeg zelf, hoe vaak kun je een Oostenrijkse band zien? Het trio My Ugly Clementine komt uit de bloeiende muziekscene van Wenen: Sophie Lindinger, Mira Lu Kovacs en Nastasja Ronck. Ze spelen instant meezingbare rock-anthems met gruizig gitaarwerk, spelen met een losse pop-punk pols en zingen goudgerande britpop-harmonieën. Die combinatie maakt het album The Good Life daarom tot een pareltje. Wordt vast een leuk optreden in Paradiso! (BMG)

Steven Wilson – The Harmony Codex
Niet ieders kopje thee, maar Steven Wilson wordt algemeen beschouwd als een geniaal muzikant die thuis in zijn studio alle mogelijke grenzen aftast van wat muzikaal mogelijk is. Hij heeft geen fiducie met genre grenzen, de plaat schiet alle kanten op, en vormt, zo wordt in bijna alle commentaren clichématig opgemerkt, ‘een dolle muzikale reis’. Moet je dus in elk geval een keer naar luisteren om mee te kunnen praten met al die betweters in de kroeg. De video met onder andere een mistig Londen als toneel is om te beginnen alvast wonderschoon. (Virgin Music)