De Rotterdamse veteranen Iguana Death Cult zijn terug met het nieuwe album Echo Palace. Op zaterdag 6 mei laten ze in Rotown voor het eerst dat nieuwe werk horen, het album komt officieel 12 mei uit op het Amerikaanse label Innovative Leisure.

Op Echo Palace horen we dat de Rotterdammers zich verder ontwikkelen maar daarmee ook steeds verder van hun garage-roots verwijderd raken. Daarover later meer in een vraaggesprek met Jeroen Reek, eerst vroegen wij hem waarin zijn muzieksmaak is geworteld: De Vier Van… Jeroen Reek.

The Specials – The Specials
„Mijn cd-spelertje was kapot gegaan. Mijn moeder had nog een platenspeler en heeft die toen aangesloten. Uit de doos met platen haalde ze deze het eerst tevoorschijn. ‘Moet je naar luisteren’, zei ze en ze zette eerst de b-kant op die begint met Monkey Man. Daarna heb ik dat nog veel gedraaid, en vooral dat nummer, en stond ik te dansen in mijn slaapkamer. Ik luister er nog graag naar.”

Herbie Hancock – Headhunters
„Ik was op vakantie met mijn ouders op Sicilië en hoorde in een winkeltje een nummer van die plaat. Ik was te verlegen om te vragen wat het was, maar toe we wegliepen hield ik het niet meer. ‘Ik moet terug om te vragen wat dat is’, zei ik mijn vader. De winkelier liet me de cd zien waarop het stond, een verzamelaar met latin jazz. Die hebben we toen gehaald. Later heb ik de plaat zelf gekocht. Weer ging er een nieuwe wereld voor mij open. Die muziek beviel mij gewoon heel erg. Misschien was het ook wel een beetje beïnvloed omdat ik in die tijd begon met spelen op trombone. Daarvoor was ik al geïnteresseerd geraakt in soul door de film Ray over Ray Charles en een tv-serie over Motown. Daarna ben ik ook Funkadelic gaan luisteren.

Talking Heads – Stop Making Sense
„Ik kende nummers als Psycho Killer en Road To Nowhere al wel, maar toen ik de hele film een keer bekeek, heb ik met open mond zitten kijken. Het heeft mijn manier van denken over muziek totaal veranderd. Het is muziek waarvan ik, als ik het hoor, denk dat ik dat het liefst ook zelf zou willen maken. Ik hield al van punk en soul. En die invloeden komen samen in de muziek van Talking Heads en de totaal eigen benadering van muziekmaken van David Byrne.

Thee Oh Sees – Carrion Crawler/The Dream
Jeroen noemt de plaat per abuis naar een van de nummer: Contraption/Soul Desert. „Toen ik dat hoorde was er geen weg meer terug. Weer zo’n plaat met muziek waarvan ik direct dacht ‘dat ga ik maken’. Wij waren toen al bezig als band, nog voor we Iguana Death Cult heetten. We zijn namelijk al superlang bezig, het is ons eerste bandje. We waren toen nog een beetje aan het aankloten en speelden covers van bijvoorbeeld QOTSA en Placebo. Maar toen ik deze plaat hoorde heb ik gezegd, ‘ik moet ff met jullie praten, dit gaan we maken’ Die manische energie, het compleet geschifte eraan, maar klopte zo voor mijn gevoel. Ik herkende die manie. En het had het effect dat intense muziek op mij heeft: andere mensen worden er vaak zenuwachtig van, ik juist kalm. Als het – wijzend naar zijn hoofd – hier chaos is, werkt die muziek als een soort tegengeluid. Maar bovenal greep het me omdat ik iets was dat ik nog nooit eerder had gehoord.”