Kort voor het concert van Ramkot kijken de broers Tom en Tim Leyman en hun vriend Hannes Cuyvers vol herkenning om zich heen in het backstage café van Rotown. Ze waren hier al eens eerder, tijdens Left of the Dial, en hier verzamelden alle bands zich en was het een vrolijk weerzien met tal van andere muzikanten uit hun eigen scene en diegenen die ze op tour al eens troffen. Ja, ze komen hier graag en voelen zich goed bij het feit dat ze dit keer de zaal uitverkopen.

Foto’s: Ad Baauw

Zodra de drie op het podium stappen is de wedstrijd eigenlijk al gewonnen. Rotown is uitverkocht en staat vol met liefhebbers van de stuiterende rock van Ramkot, gelieerd aan voorbeelden als Queens Of The Stone Age en The White Stripes. Diepgeworteld in bluesrocktradities, maar Ramkot geeft daar weer een eigen invulling aan. Dat spreekt misschien nog niet direct uit One More, de track van het onlangs verschenen debuutalbum In Between Borderlines waarmee de band aftrapt. One More start met een strak salvo uit een mitrailleur op de snare van Tom Leyman, exact gevolgd door aanslagen op gitaar van zijn broer Tim. De toon is meteen gezet. Het is een nummer dat spettert van energie dankzij de felheid en ongelofelijk strakke uitvoering van het trio. De bijzondere aard van Ramkot komt toch meer tot uiting in het tweede nummer dat wordt ingezet, Exactly What You Wanted. Hier combineren de in Gent wonende Belgen die idioot strakke stonerrock met vloeiende melodieën en rake samenzang. Het maakt de stuiterende rock van Ramkot aaibaar, bijna poppy.

Ramkot trakteert Rotown vanavond op een set met een doorsnede van hun tot nu toe verzamelde repertoire. Natuurlijk ligt de nadruk op het nieuwe werk van hun debuutalbum, maar evengoed dalen ze af in hun historie en spelen bijvoorbeeld Red en King Of The Harmless van de Ramkot ep uit 2021. De set krijgt met dat oudere werk een extra stoner-karakter.

Het is in Rotown vanavond genieten van het spel van de drie. Tim Leyman is het type gitarist met een uitstraling ergens tussen Tres Manos en Jett Rebel. Hij gaat volledig op in zijn spel, alsof hij in een trance verkeert. Zijn jeugdvriend Hannes Cuyvers zet de lijnen uit met dan weer zuigend overstuurde baslijnen afgewisseld met pompende momenten, allemaal gebaseerd op die karakteristieke sound van zijn Aria Rickenbacker-kopie. Dat ziet er natuurlijk ook gelijk heftig uit, als hij met die bas door zijn knieën zakt en met het hoofd omhooggericht in de microfoon schreeuwt. En Tom Leyman is de lijm die alles aan elkaar verbindt. Niet alleen drumt hij onwaarschijnlijk strak en fel en zet zo als een metronoom de koers uit, met zijn ogen en zijn niet aflatende glimlach is hij continu in contact met zijn bandmaten en maakt Ramkot zo tot een onwaarschijnlijk hecht collectief. Een collectief zo goed op elkaar ingespeeld dat het plots diep, diep in laten zakken van het tempo door de drummer om een nummer daarmee een extra groovende wending te geven, altijd perfect wordt gevolgd door zijn bandgenoten.

Verwonderlijk is het daarom dat de vlam maar niet in de pan wil slaan in de bomvolle zaal. Er wordt gretig meegezongen en de hoofdjes gaan braaf op en neer. Maar een enkele keer pogen een aantal jongelingen een pit te bouwen in het centrum van de zaal, en gaat het dan toch heel even los. Wat niets zegt over de waardering voor Ramkot. Na afloop hoor je enkel tevreden concertbezoekers en wordt er nog lang nagepraat met leden van Ramkot bij de merchtafel.

Aangenaam verrast worden we door de reisgenoten van Ramkot vanavond, de band Oproer, afkomstig uit de regio Gent/Aalst. Zanger Dries van der Schueren trekt de ogen vanaf acquit naar zich toe. Hij is het type frontman dat een mix is van David Byrne en Fake Turin’s Dominic Rose: lang, uitgesproken beweeglijk en expressief. Die beweeglijkheid gaat geen moment ten koste van de vocale prestaties. Rond hem staan vier bandmaten die met elkaar een prettige pot art-rock produceren. Het is niet zo hoekig en tegendraads als de Britse band Dutch Uncles, al stuitert een single als Money, waarmee de Belgen hun set in Rotown afsluiten, nog best aardig. Maar hun sound komt er dicht bij in de buurt met de pot elektronica die wordt opengetrokken en de dansbare ritmes, ploppende baslijnen en lichte gitaarpartijen aaneenbindt. Oproer, een eigenaardige naam eigenlijk, want voor oproer zorgen deze Belgen niet, maar ze oogsten in een uitverkocht Rotown wel bewondering en zullen nu op zeker door velen in de gaten gehouden gaan worden.