Lucy Kruger is in Zuid-Afrika geboren en getogen maar trok een aantal jaren geleden naar Berlijn in de hoop daar een grotere markt te vinden voor haar muziek. Als je op haar naam gaat zoeken op het web, vind je dat ze in haar thuisland te boek staat als een singer-songwriter uit de folk-hoek van het muziekspectrum; lees gerust ‘zachtaardig jonge artiest met een akoestische gitaar’. Wie het geluk heeft gehad Lucy Kruger in het najaar van 2022 op Left of the Dial te zien, weet dat beeld niet klopt. Niet meer klopt.

Als je Heaving opzet met het beeld van een folkzangeres op je netvlies van je gegarandeerd van je stoel. En denk je misschien dat ze zich in Berlijn heeft ontpopt tot een mensen verslindend monster dat zich ophoudt in de duisterste plekken van het Berlijnse nachtleven. Maar ook dat beeld klopt niet. Heaving is in feite een ‘coming of age-plaat’ van een 34-jarige artiest die zich ontworstelt aan de beperkingen van haar opvoeding en de conditionering van de heersende cultuur. En dat doet ze door op imponerende wijze uitdrukking te geven aan haar gevoelens en frustraties. Met als bijna intimiderend hoogtepunt de track Howl waarin ze op een slepend ritme als een over het podium kruipende Nick Cave uitgilt ‘you’re perfect‘.

Nee, het is met regelmaat niet heel fijn om naar te luisteren. De tracks onttrekken zich in sound en in opbouw aan het simpele couplet-refrein-ritme dat we zo gewend zijn. The Lost Boys musiceren vaardig en gebruiken een voor indie rock gebruikelijk arsenaal – de plaat is verre van overgeproduceerd – maar klinken voortdurend dreigend en duister. Een sfeer die vet wordt onderstreept door de zang van Kruger die dan eens klinkt als een mistzweem in het geluidslandschap, dan weer repeterend woorden uitspreekt.

Heaving van Lucy Kruger & The Lost Boys is een album waar geen label op blijft plakken. Een album dat even investering vergt voor het voor je gaat leven, op een track als Burning Building na dankzij het pakkende ‘hey girl, lets go!‘ snel in je hoofd blijft hangen. Maar Kruger verdient het gehoord te worden. Luister, en wees getuige hoe een volwassen vrouw zich met het maken van een album ontdoet van de ketenen van haar jeugd, wat de samenleving ons inprent én zichzelf, en eindelijk in het volle daglicht durft te gaan staan en aandacht opeist. Indrukwekkend, bijna angstaanjagend.

Lucy Kruger en haar band speelt 16 april in Cinetol

Lees meer in het interview: Lucy Kruger voelt zich nergens meer thuis >