Het voelt een beetje aan als de eerste keer dat je Air’s Moon Safari opzette. Zo’n weldadige rust die je overspoelt. Zoete melodieën, rustige ritmes en niets dat in het geluidsbeeld piekt. Alles klinkt als de golfslag in een Griekse baai op een windstille dag. En toch wil je blijven luisteren want wat je hoort is zo aangenaam en pakkend dat het geen moment verveelt.

Dat is wat je gaat overkomen als je luistert naar Death and Vanilla’s tweede volwaardige album uitgebracht door Fire Records Flicker. Dat Fire Records het uitgeeft zal kenners al een hint geven wat je gaat horen. Het Zweedse trio zit in de sfeer van hun muziek dicht tegen het werk van Jane Weaver aan. Het is droompop met een psychedelisch sausje en een retro gevoel. Dat retro sfeetje is ook zo bedoeld: Death and Vanilla gebruikt bij hun muziek oude gereedschappen als een vibrafoon, een oud orgeltje, natuurlijk ook een mellotron, vette tremolo op de gitaar en een Moog synth mag dan ook niet ontbreken. Die instrumenten worden in de productie van deze plaat ijzersterk uitgespeeld tot een heerlijke warme sound, retro maar zonder oubollig te worden. In vergelijking met Jane Weaver is het minder dansbaar en wat meer duister van karakter. Zelfs de invloed van dub-reggae, die een enkele keer doorklinkt, doet daar niets aan af.

Sterke punt van de plaat is het songmateriaal dat net zo rustig als pakkend is. Prima liedjes met dromerige melodieën die je na een keer luisteren nooit meer ontgaan. Nee, Death and Vanilla uit Malmö verstaat de kunst een heerlijke plaat te maken waarbij je fijn kunt wegzakken in dromenland waar je een wereld aantreft zonder complotdenkers of andere zand-in-de-ogen-strooiers, maar waar nieuwsgierigheid en harmonie nog steeds de dienst uitmaken, net als Moon Safari dat kan.