Vorig jaar verschenen twee ep’s van de Zeeuwse band De Toegift. In april was daar En Ik Kon Alles Zien en in september Nooit, Misschien. Destijds speculeerde ik erop dat we hier mogelijk met een drieluik te maken hadden en dat het slot wellicht reeds in december zou volgen. Maar niets is minder waar, want de twee ep’s, die door de band kortspeelplaten werden genoemd, blijken de opmaat naar een self-titled debuutalbum dat bestaat uit tien nummers, waarvan er drie nieuw zijn. 

De Toegift bestaat naast zanger Maxim Ventulé  uit Jorie Slagmolen, Tim van den Hoven en Tom Gudde. Het idee achter de  bandnaam is als volgt: het gaat over een fictieve band, die je als bezoeker in een café ziet spelen. Je vangt nog net een glimp op van een optreden, en dat die band dan ‘De Toegift’ heet. Of eigenlijk weet je niet eens hoe ze heten. Rondom dit gegeven is het album opgebouwd, terwijl daarnaast thema’a als tijd en nostalgie voor een rode draad zorgen.  Dit konden we reeds constateren voor de reeds eerder verschenen nummers en is wederom het geval voor de drie liedjes waarmee het album is aangevuld. Veel nieuws is er daarmee niet onder de zon, maar voor wie zo redeneert is het glas halfvol, en dat zou jammer zijn, want ondanks dat de meeste nummers eerder zijn verschenen, is het debuutalbum zeer de moeite waard. Doordat de nummers in een andere volgorde staan lijkt er een nieuw verhaal te ontstaan. Voor de nieuwe nummers geldt bovendien dat ze ook een combinatie zijn van woordspelende poëzie in de vorm van Nederlandstalige indie met invloeden uit jazz. Beide zijn centraal op het album terug te vinden. Licht Als Stof, die samen met Alles Is Gemaakt eind november als single verscheen zijn respectievelijk het vijfde en zesde nummer op het album. Beide zijn jazzy en verhalend en passen naadloos bij het oudere materiaal. 

Het slotnummer is een reprise van de albumopener en title track. Het is eerder een samenvatting dan een herhaling en het maakt van de plaat een mooi afgerond geheel, waarmee het verhaal – een muzikale reis langs herinneringen, waanbeelden en hersenspinsels – van die onbekende, fictieve band, De Toegift, voorlopig compleet is. En nu maar hopen dat er meer in het vat zit en dat De Toegift zichzelf een encore gunt in de vorm van een tweede album. Wat mij betreft doen Ventulé en consorten dat op dezelfde wijze, met kortspeelplaten als voorprogramma. Het waren prima opwarmers, die maken dat je weet wat je met het album in huis haalt: pure verwennerij, voor momenten waarop verder niets ertoe doet.